4 juni Van Fairbanks naar Chitina

Vandaag wordt een reisdag. Een dag waarop we van A naar B rijden zonder veel bijzonderheden onderweg. Een dag waarop we 300 mijl rijden met een maximumsnelheid van 65 mijl per uur. Voordat we gaan is het is nog wel leuk om jullie te laten zien hoe de Amerikanen kamperen. Uit de onderstaande foto’s blijkt dat ze het woord klein niet kennen.

Nadat alle zakelijke transacties zijn geregeld vertrekken we naar Fred Meyer: een supergrote supermarkt (zeg maar een AH XL) voor enkele inkopen. Tegen 10 uur rijden we richting North Pole: DE woonplaats van de kerstman met zijn rendieren. Als goedheiligman is het altijd weer leuk om een oude vriend te begroeten.

Natuurlijk ben ik nog even op de foto gegaan met de ijsbeer en de moose. Marja welke is het leukste? 

 Verder was er in North Pole geen kerstsfeer. Jammer. Dan maar weer verder rijden. Om dit verhaal niet al te saai te maken toch nog maar weer even een inkijkje in het leven van de Amerikaan. Als je ze tegenkomt is het eerste wat ze zeggen niet hallo of goedemorgen, maar “How are you folks doing today?”. Het is dan de bedoeling dat je goed zegt, anders moeten ze doorvragen, en dat je zegt “How are you doing?”. Dan heb je hun dag gemaakt. Goed, weer even terug naar de weg. Eigenlijk is daar niets interessants over te vertellen. Of het moet zijn dat we ineens een oliepijp tegenkomen: een kunstwerk. De pijp is 800 mijl lang, loopt van Horse Shoe Bay in het noorden tot aan Valdez (ja van die tanker) in het zuiden en kostte $ 80 miljard. Deze pijplijjn blijven we vanaf dat moment steeds weer zien, aangezien wij zuidwaarts reizen.

Uiteindelijk arriveren we tegen 17.30 in Chitina bij het vliegveld, vanaf waar we morgen naar McCarthy vliegen voor en gletsjerhike van 5 uur en om Kennicott (een oude mijnwerkersstad) te bekijken. Onze camping is ook vlak bij, of beter gezegd een plek met stenen, geen douche of toilet, wel met electriteit, water en dump. Meer hebben we ook niet nodig, want de rest zit in onze camper. Terwijl Annelies haar zakelijke administratie nog even bijwerkt, een  bestelling regelt en ontwerpt, kook ik een heerlijke jambalaya. Helaas komen we er ook achter dat we hier geen wifi bereik hebben. Dat is toch even wennen. Net alsof je het contact met de echte wereld even kwijt bent.

Al met al was het vandaag voor William hard werken: 300 mijl over wegen, die niet altijd egaal zijn, betekent continu bijsturen. Dus het was deze keer een VERMOEIENDE dag.