26 mei: Carmel

Dit wordt de epiloog. We hebben geen haast vandaag, dus Annelies leest nog een boek in bed, terwijl William hard werkt aan het Albelli (ik wordt gesponsord) fotoboek. Rond 9 uur is het echt wel tijd voor een ontbijtje: koffie/thee,een bagel en een wafel met stroop.

Aangezien we de winkels in Carmel nog niet van binnen hebben kunnen zien gaan we tegen tienen eerst lekker rustig rondneuzen. Alle makelaars en ateliers kunnen we links laten liggen. Scheelt de helft van de winkels en een 1/4 van die andere helft is te duur. Dus lopen we maar een paar winkels in. Gelukkig slagen we wel. We kopen een paar leuke snuisterijen.

Dan is het tijd voor een scenic drive met de auto langs de zeekant van Carmel. William heeft de route gisteren al hardlopend verkend dus fout rijden kan niet. Nu is dat in Carmel sowieso lastig, want het blocks systeem is heel helder en gemakkelijk. We genieten van al die mooie, maar onbetaalbare (variërend van € 1 tot € 4 miljoen euro), huizen aan de zeezijde. Het is eenrichtingsverkeer en je mag maar 20 km per uur dus we hebben tijd genoeg om alles en iedereen te bekijken.

Na de scenic drive gaan we de 17 Miles drive rijden. Een must volgens alle boekjes. Wat je dan vooral ziet is golfbanen en grote dure phuizen. Want Pebble Beach, waar de route door heen loopt, staat daar om bekend. Als je geen golfer bent kun je alleen nog genieten van het mooie kort geknipte gras. Daar betaal je 10 dollar voor. Oh ja, we hebben ook een zeehonden kolonie en strand en zand gezien. Voor veel Amerikanen is dat laatste een bezienswaardigheid, behalve voor ons. Maar eerlijk is eerlijk het is er wel mooi, maar het is géén must.

Rond 4 uur zijn we weer terug in onze B&B en William gaat nog een keer hardlopen, terwijl Annelies achter de laptop kruipt. De dag sluiten we vervolgens af met een heerlijk diner bij de Griek.

25 mei: Carmel

Vandaag eten we onze eerste ontbijtje niet in een camper maar gewoon in onze B&B: lekker bakkie koffie, cinnamon raison bagel en een zelf gebakken wafel met stroop.

Als eerste rijden we naar Point Lobos, 5 minuten rijden van Carmel en het eerste punt van bezienswaardigheid aan Highway 1.  Het is een State Park en er zijn enkele plekken om te parkeren en je kunt er zee-otters en zeehonden zien. Bij het eerste punt zien we alleen kikvors mannen. Gelukkig zien we bij de volgende afslag wel de zeehonden op een rots en de zee- otters drijvend in het water. Wel allemaal op verrekijker afstand.

Inmiddels begint het iets warmer te worden. Gelukkig want de temperatuur is met 15 graden nog niet echt lekker. We rijden door naar het gebied dat Big Sur heet. Vanaf Point Lobos rijden we eindelijk langs de zee en levert Highway 1 ook mooie panorama’s op. Dankzij het feit dat de Bixby Creek Bridge gerepareerd is kunnen we door naar Big Sur.

We stoppen diverse keren om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Als we bij restaurant Nepenthe aan komen blijkt er een wachttijd te zijn voor het lunchen dus gaan we naar het naast gelegen café. Na de lunch rijden we nog een stuk de Highway af, maar uiteindelijk draaien we om, omdat we nog terug moeten en je maar tot Gorda kunt rijden. Daarna is de weg afgesloten, omdat ze nog niet alles hebben kunnen repareren na de modderstromen van afgelopen zomer.

Tegen 4 uur komen we weer in Carmel aan. De zon is inmiddels lekker gaan schijnen, dus nemen we even een kijkje op het strand. Bij onze bed & breakfast gaat Annelies lekker in het zonnetje een boek lezen terwijl William een rondje hardloopt. Morgen is onze laatste dag, want zondag vliegen we weer naar Nederland.

24 mei: Van San Francisco naar Carmel

Vandaag leveren echt onze camper in. Is daarmee onze vakantie over? Nee, we hebben nog t/m zondag a.s., alleen hebben we in die paar dagen een auto ter beschikking. Raar? Ja klopt, maar we zouden onze Amerikaanse vrienden pas in San Francisco zien. Aangezien hun plannen veranderden zagen we ze al aan het begin van de vakantie, dus moesten wij onze plannen omgooien.

Zo’n wisseldag is toch raar en kost veel tijd. Eerst de camper wegbrengen, dan brengen zij ons naar het vliegveld waar we onze auto ophalen en dan rijden wij weer naar Carmel. Afijn tegen half 4 rijden we eerst Monterey binnen om Fishermans Wharf te bekijken. Het is grappig, maar vooral duur en toeristisch. Dan maar door naar Carmel. Wat een schattig plaatsje, alsof je een sprookje binnen rijdt. Onze eigenaresse van de B&B waar we verblijven is een en al energie en wil ons alles in 1 keer vertellen. Natuurlijk lukt dat haar niet, waardoor ze wel dingen vergeet. Ze beveelt ons wel een aantal heerlijke restaurantjes aan. Een daarvan, de Vesuvio, reserveert ze voor ons. Terwijl we daar aan het begin van de avond naar toe lopen willen we alsvast een reservering maken voor vrijdag of zaterdag in het Griekse restaurant Dametra café. Wat blijkt: het is voor beide dagen al vol, tenzij je om 21.00 uit wilt gaan eten. Populair dus. Maar geen nood, het broertje Mediterranean serveert hetzelfde eten en daar kunnen we wel reserveren.

23 mei: Van Yosemite naar Pacifica (San Francisco)

Vandaag is onze laatste volledige camperdag. Morgen leveren we de camper in San Francisco in en rijden we met een huurauto nog 3 dagen Highway 1 af, met Carmel als basis.

Na een relaxed begin zetten we ons toch maar in beweging op weg naar San Francisco. We maken nog een korte stop in Groveland. De indruk die het maakt bij het er doorheen rijden is groter dan wanneer je er doorheen wandelt. En de medium roasted Costaricaanse koffie in het café was ook op: geen beste beurt dus.

William drukt het gaspedaal in, de motor gromt en met 65 mijl per uur zetten we koers naar onze volgende bestemming. Ergens halverwege zoeken we een Mac Donalds op voor een milkshake (en een burger). Parkeren is echter een probleem. Na 2 rondjes vinden we een geschikte spot.

We rijden na de stop direct door naar San Francisco, dwars over 6 baans snelwegen (niet letterlijk Gijs), onder en over complexe viaducten, in- en uitvoegend verkeer ontwijkend, rukwinden trotserend en ondertussen koersvast de weg volgend. Dachten we. Bestemming bereikt zegt de navigatie. Klopt inderdaad, alleen ligt de straat Palmetto Avenue waar wij moeten zijn in de plaats Pacifica en niet in SF. Dus nog een paar mijl verder rijden en dan zien we de kust en onze camperplek. Eind goed - al goed.

22 mei: Yosemite

Vanochtend doen we lekker kalm aan. In 1.20 uur kunnen we vanaf onze camping met de naam Pines RV, net buiten Groveland naar Yosemite rijden voor onze herkansing.

Bij de entree van het park staan ook nu geen files. Volgens iedereen is het een heel druk park en sta je in de rij om er in en uit te gaan. Must be our lucky day. Als we Yosemite Village inrijden stoppen we even om El Capitan te fotograferen: een massieve rots die kaal en hoog boven alles uitsteekt, met aan de andere zijde Breidalveil Fall.

Daarna zoeken we een parkeerplek om de camper neer te zetten. De rest gaan we nl. met de gratis shuttlebus doen, die van punt 1 naar 20 rijdt om de 10 minuten. Beter geregeld dus dan in Nederland. Over de gevonden parkeerplek lees je later meer (cliffhanger).

We stappen in de bus en laten ons naar nummer 6 brengen voor de hike naar lower of upper Yosemite Falls. We besluiten de kortste hike te doen, die naar het lager gelegen deel van de waterval. Doordat het in tegenstelling tot gisteren zonnig is schittert de waterval in het zonlicht.

Maar aangezien er wel regen voorspeld wordt in de middag besluiten we om daarna met de bus naar nummer 16 te rijden voor een korte hike van 2,6 km vice versa naar de Vernal Fall brug, zodat we de gelijknamige waterval kunnen bewonderen. De 1,3 km gaat overigens wel met een stijgingspercentage van 12% omhoog. Yates zou er een mooie demarrage kunnen plaatsen. Een echte kuitenbijter dus. Maar de mooie waterval en het idee dat we alleen maar omlaag hoeven te lopen sterkt onze geest.

Als we weer bij de busstop zijn besluiten dat het mooi is geweest voor vandaag. Dus snel in de bus, zitten en je laten rijden. Als je dan langs allerlei parkeerplekken rijdt merk je dat het wel heel druk en vol is. Dat geldt dus ook voor onze parkeerplek. Links, rechts, voor en achter ons staan auto’s en aangezien onze camper ruim 7 meter is ga ik er waarschijnlijk niet uit komen. We are squeezed.

Natuurlijk doen we een poging maar ..... of het succesvol wordt weet ik niet. Zeker minimaal 20’keer steken. Gelukkig komen er 2 engeltjes aan lopen die de auto voor ons wegrijden en daarmee is ons probleem ook opgelost. We kaggelen vervolgens rustig naar huis, eten een ijsje, William gaat weer hardlopen (training voor de 1/2 marathon) van Amersfoort) en Annelies gaat nieuwe producten ontwerpen.

En zo is er al weer een dag voorbij.

21 mei: Yosemite

Voor het eerst deze vakantie beginnen we de dag met lange broek en zonder zon. Nou ja een klein beetje misschien. Na rustig ontbeten te hebben rijden we naar Yosemite Park. Yosemite is onderdeel van de Sierra Nevada en ligt dus op hoogte, variërend van 1 tot 3,5 km. Bij binnenkomst lopen we eerst het VIsitor Center binnen om te horen wat de interessante plekken zijn. Als eerste besluiten we om de Tioga Pass te gaan bekijken. Morgen zou het weer slechter worden dus nu lijkt het een redelijk goed moment. Na een aantal mijlen komen we eerst bij het pad naar de sequoia bomen: reuzen die snel groeien en enorm breed kunnen worden. Je moet alleen eerst 1,6 mijl naar beneden lopen voor het wandelpad begint. En natuurlijk ook weer terug, bergop!

Na het sequoia bezoek rijden we verder de Tioga Pass op met als uiteindelijke doel Olmsted Point: een prachtig panorama met vergezichten. We rijden stevig door want de regen en de mist trekt binnen. Dat betekent dat we bij Olmsted wel kunnen zien dat het mooi is maar de vergezichten ontbreken.

De rit er naar toe voerde ons door een gebied met veel bos, maar ook met heel veel dode bomen en sneeuwrestanten. Om eerlijk te zijn waren we teleurgesteld over wat we zagen, na zoveel oohs en aahs over Yosemite gehoord te hebben. In Oostenrijk en Zwitserland zijn naar onze mening vele malen mooiere gebieden.

Terugrijdend besloten we om nog bij Glacierpoint te gaan kijken, maar vanwege de regen en de mist zijn we maar omgekeerd en “huiswaarts” gegaan.

Morgen een nieuwe kans.

20 mei: Van Paramint Springs naar Grooveland (Yosemite)

We vertrekken vroeg naar Yosemite Park. De Tiogapass is nog dicht, dus we moeten de omweg rijden. We weten dat hij morgen open gaat, maar op het RV park waar we vannacht hebben gestaan weten ze niets, zijn ze niet bereid iets voor ons te checken en wij hebben geen verbinding.
We rijden eerst door de bergen met diverse kronkelwegen en daarna ontvouwt zich een prachtig panorama met besneeuwde bergtoppen. Helaas is het te heiig voor een foto.

Onderweg hebben we ineens telefoonverbinding. We reserveren een plaats op een RV park net voor de Tioga Pass en melden het andere RV park dat we een dag later komen. Onderweg naar de Tioga Pass komen we in Lone Pine langs een visitor center. We hopen dat ze hier de meest recente informatie voor ons hebben. En dat hebben ze: er wordt sneeuw verwacht op de Tioga Pass. Dat betekent sneeuwkettingen. En ze kunnen op elk moment de weg weer sluiten. Dus helaas wordt het vandaag dan toch de lange route. We annuleren het ene RV park en melden het andere RV park dat we toch vandaag arriveren. Beter Safe than Sorry.

Na stevig doorrijden arriveren we tegen 5 uur in de middag op onze nieuwe camping in Grooveland, circa 40 mijl van Yosemite. De komende 3 nachten zullen we op deze plek blijven staan.

19 mei: Las Vegas naar Panamint Springs

Vandaag gaan we naar Death Valley. Zoals altijd zijn we weer vroeg wakker: half 7. Dit keer vanwege het geluid van al die helikopters die van Las Vegas vertrekken naar de Grand Canyon en andere bestemmingen. Gisteravond werden we echt gek van de heli’s. Iedere minuut steeg er 1 op en kwam er 1 terug van een 15 minuten durende vlucht over de strip. Overigens zijn we gister de strip ook nog over gelopen in de avond. Blijft een belevenis. We hebben onze vows niet renewed en zijn ook niet naar de chapel gegaan.

Rond 9 uur vertrekken we. Net buiten LV rijden we de scenic route van Red Rock Canyon op. Het ligt op onze route dus waarom niet.

Voor mensen die langer in LV blijven is dit een leuk uitstapje. Je hebt er ook wandelroutes. Van de Canyon rijden we via Pahrump naar Shoshone. Vandaar de 178 op over de Salsberry Pass, dus we nemen niet de 127. Dat betekent in ons geval dat we niet naar Dantes View gaan, maar wel naar Badwater: een gebied met zoutvlaktes. Tevens bevindt zich hier het allerlaagste punt van Amerika: 85,5 meter onder de zeespiegel.

Het resultaat is een bloedhete vallei: 39 graden vandaag en door de reflectie van het zout voelt het nog veel warmer. Inde zomer is het ondraaglijk. Vervolgens koersen we (hoe zou het met Dumoulin gaan in de zware bergrit?) naar het uitzichtpunt Zabriskie: prachtig panorama van glooiende berghellingen. Eigenlijk is ook dit weer een bizar landschap.

En dan door naar Stovepipe Wells om de duinen te zien. Vlak er voor krijgen we de eerste regen van de vakantie over ons heen, dus we stappen niet uit bij de duinen. We gaan wel weer naar Egmond voor de duinen.
Van Stovepipe Wells moeten we nog 30 mijl rijden tot aan onze camping: 20 mijl daarvan gaan langzaam bergop. Het advies is: airco uit omdat er anders kans is dat de motor over verhit kan raken. Via een weg die meer weg heeft van een achtbaan bereiken we de top op een hoogte van circa 1,5 km. Nog even het laatste stukje en we bereiken de camping. Nou ja camping: een stuk zandgrond met stenen, rotsen, maar wel met full hook-up. Ach het is maar voor 1 nacht en we zijn zelfvoorzienend (genoeg ingeslagen bij de Walmart).

18 mei: Van Grand Canyon naar Las Vegas

Vandaag gaan we terug naar de plek waar de reis op 5 mei begon: Las Vegas, Vanuit daar reizen we morgen door naar Death Vally. Over de dag zelf is niet heel veel te vertellen. Vlak voor LV slaan we nog even af om de Hoverdam te bekijken: een supergrote stuwdam. Zo groot dat zelfs onze camper wordt geïnspecteerd op mogelijke explosieven, En inderdaad we zijn onder de indruk. Daarna rijden we door de avondspits LV in op weg naar onze camping. Dat was het wel zo''n beetje.

17 mei: Grand Canyon

Vandaag gaan we weer een item van de bucketlist schrappen. We gaan met de helikopter boven de Grand Canyon vliegen. Tegen 8 uur vertrekken we naar de vliegbasis van Papillon. Vooraf krijgen we nog een instructie en met z'n zessen stappen we in de heli.

En of we go. Aangezien we vroeg zijn krijgen we een prachtig zicht, met een mooie zonnegloed,  over de Noord- en de Zuidkant, wij doen de lange vlucht van 40/50 minuten, van de Grand Canyon,

We zijn blij dat we het gedaan hebben, want het uitzicht op de magistrale canyon is het  beste van bovenaf te zien, Echt indrukwekkend. En dan te bedenken dat dit vroeger plat was en dat het omhoog gedrukt is en vervolgens ingesleten. We hadden de op een na grootste canyon al gezien in Namibië en nu dus ook de grootste. Nadat we terug zijn maken we nog even gebruik van het feit dat ze gratis internet hebben op de luchthaven om bij te lezen en het blog bij te werken, anders raken onze lezers teleurgesteld.

's Middags maken we nog een wandeling langs de rand van de canyon; indrukwekkend, maar het mooiste was de blik van boven, Aan het einde van de dag wordt er door William nog even hardgelopen terwijl Annelies bijkomt van alle ervaringen,

16 mei: Van Page naar de Grand Canyon

Vanochtend zijn we om half 6 al wakker. Het uur tijdsverschil zorgt er voor dat we al uitgeslapen zijn. We hebben nu weer 9 uren verschil met jullie thuis. Nog ff alles een beetje bijwerken en dan op weg naar de Grand Canyon, via Horseshoe Bend. Maar eerst nog even een paar stops maken om foto’s van Lake Powell te maken. Het meer waar we aan kampeerden.

In het meer is een kunstmatige stuwdam gebouwd die het water van de Colorado rivier tegen houdt. Het is uiteraard bedoeld om elektriciteit op te wekken. Nadat we een paar mijl verder zijn gereden komen we al aan bij Horshoe Bend. Lieve mensen wat is het daar om half 10 al druk. Ongelooflijk. En voor het eerst tijdens onze reis worden we overspoeld door Japanners met hun selfies. Horshoe Bend is echt prachtig om te zien: mooie kleuren.

Na nog wat gesprekken met Nederlanders zetten we koers naar het wereldwonder: de Grand Canyon. Terwijl we er naar toe rijden bevinden we ons steeds op hoogte: tussen de 1 en 2,4 km.

Het ontstaan van de Grand Canyon is 2 miljard jaar geleden begonnen met breken van de tectonische platen. 70 miljoen jaren geleden is het Colorado plateau, waar toe de Grand Canyon ook behoord, als een vlakte omhoog gedrukt boven het zeeniveau uit. Door erosie en water is het zachte gesteente weggesleten en is langzaam de canyon ontstaan. Fascinerend. (Even wat feitjes op een rij speciaal voor Jeroen). Helaas zijn we er op een slecht moment, nl. midden op de dag. Dat betekent veel zon en dus slechte foto’s.

We hebben nog wel even Mandy,s trail gelopen en het was bijzonder om daar in je eentje te staan tegenover zoveel natuurgeweld.

Wat de foto’s betreft: aan het einde van de dag krijgen we een herkansing: de zonsondergang bij Hopi Point. Ik zou zeggen geniet. Dat hebben wij (ondanks de harde koude wind) ook gedaan.