Muscat: 31 december

Vandaag staan we iets eerder op, omdat we de grootste moskee van Muscat, Sultan Qaboos Grand Mosque willen bezoeken. Deze is tot 11 uur geopend en rond 10 uur schijnen er veel bussen te arriveren waardoor het heel druk kan zijn. Als we arriveren zijn er toch al aardig wat bussen, maar met de drukte valt het gelukkig mee. De moskee is indrukwekkend: alles glimt, de tegels spiegelen en de binnenkant van de Grand Mosque is feeëriek. Precies zoals je het jezelf ook voorstelt: als een Oosters sprookje. Het is kleurrijk, gedetailleerd en toch ook weer heel sereen.

Na ons bezoek aan de moskee rijden we naar Mutlah alias Matlah. Ze willen plaatsnamen nog wel eens anders schrijven. Als we de auto gratis hebben geparkeerd lopen we langs de haven naar de Souk: kleine shops in dito kleine steegjes met allemaal spullen die we niet nodig hebben. Grappig om te zien maar niet imposant. 

Als we de Souk aan de andere kant verlaten zijn we dichtbij het verdedigingsfort van Mutlah. Dus klimmen we omhoog om het uitzicht te kunnen bewonderen. Vanaf die positie wordt heel duidelijk dat  Mutlah strategisch ingeklemd ligt tussen bergen. De wacht wordt gehouden vanuit 3 wachters torens die op verschillende bergpunten staan en mocht er toch nog een vijand de stad benaderen dan buldert van bovenaf het kanon.

Langzaam lopen we weer naar beneden en rijden vervolgens met de auto naar oud Muscat. Waarom het zo heet weet ik niet want alles ziet er nieuw uit. Wat deze plek interessant maakt is dat hier het paleis van Sultan Qaboos “Qasr Al Alam” staat. 

Niet dat je er dichtbij kunt komen, maar het vormt een leuke toeristische attractie wat ook blijkt uit de bussen vol met toeristen die stoppen en komen kijken. Na een toiletstop, wat nog lastig is want openbare toiletten zijn er niet, en een overheerlijk passionfruit drankje rijden we weer terug naar ons hotel. We kleden ons vervolgens snel om en duiken op een ligbedje aan het zwembad om bij te bruinen.

Normaal zouden we nu, rond 19.30 uur, dineren, maar het is 31 december: niet normaal dus. We lijden nog even honger om straks om 21.30 aan te schuiven aan ons oudejaars diner. Dat duurt tot 1.00 uur en is inclusief dj. Maar zover is het nog niet. Morgen lezen jullie hoe het was.

Voor nu wensen we iedereen een goed uiteinde en een 🍸🍸 KNALLEND nieuwjaar.

Muscat: 28-30 december

Om 10 uur s avonds 28 december komen we aan op het nieuwe vliegveld van Oman. Nog niet alles werkt zoals het hoort, na 6 maanden in gebruik te zijn, maar het doet groots aan en leeg wonderbaarlijk genoeg. De transferservice van het hotel pikt ons op en brengt ons naar onze luxe verblijf voor de komende 4 nachten. We vieren dus oud en nieuw in Oman. Ben benieuwd wat het ons gaat brengen. De laatste keer dat we oud en nieuw niet in Nederland vierden was in de vorige eeuw.

Als we ’s ochtends op staan schijnt de zon. Heerlijk. De temperatuur is ongeveer 27 graden. Heerlijk dus om te relaxen op het dak van ons hotel aan het zwembad, Maar eerst halen we onze auto op. Het is wel een flinke: een Toyota Landcruiser. 

Volgens mij kunnen we nu alle off road routes wel aan. Als we terug zijn vlijen we ons neer op het ligbedje in de zon aan het zwembad. Lekker relaxen. 

In de namiddag gaat William zoals gebruikelijk nog even hardlopen. Daarna lekker douchen onder onze regendouche. Sinds wij zelf zo’n douche hebben is dat onze nieuwe standaard geworden. Dineren doen we in het hotel: ananas sap,  een non-alcoholische vruchtenmix  (we zijn in een Islamitisch land dus geen alcohol) en  Thaise saté.

Dinsdag 30 december worden we om half 9 wakker. Heerlijk uitgeslapen gaan we weer een nieuwe dag tegemoet. Natuurlijk werkt Annelies eerst nog even al haar bestellingen weg. Wat dat betreft gaat het werk altijd door. Succes alvast Lianne met het pakken van alle bestellingen. Vandaag gaan we de Rustaq loop rijden. Onze eerste indruk van de wegenstructuur en de omgeving luidt: het is net geasfalteerd Namibië, In plaats van gravel is er hier een expressway, maar wel met veel rotsen, zand en kale vlaktes. Alles is super schoon. Geen afval te bekennen.
Onderweg komen we veel wegen en bruggen in aanleg en gebouwen in aanbouw tegen. Door deze werkzaamheden missen we onze afslag naar Afi en daardoor missen we ons eerste (kleine) fort. Gelukkig zullen er nog velen volgen in dit land van sultans en heersers. De volgende afslag  is Muslimat en die plaats kunnen we wel bereiken. We bekijken een dorp dat gebouwd is van klei (mudbrick village), maar inmiddels vervallen en verlaten is. Het nieuwe dorp is er omheen gebouwd. Bijzonder om door heen te lopen. Doordat delen zijn omgevallen kun je ook goed de opbouw van de muren zien.

Daarna rijden we naar Nakhal. Hier stoppen we bij ons eerste grote fort. We betalen de entree van wel 1 euro per persoon en dwalen door het fort. 

Boven elke deur staat aangegeven waar de kamer voor diende. Dat is ook wel prettig omdat je anders geen idee hebt waar voor het wordt gebruikt. Opvallend is wel dat er in iedere kamer (dezelfde) kussens (ingekocht bij Ikea?) liggen, hetzelfde servies staat en een carpet op de vloer ligt. 

We vervolgen onze weg naar Al Awabi. Ook hier weer bruggen in aanbouw. Ze zijn hier nog van alles van plan.

We nemen de afslag naar Wadi Bani Kharous (lees: oase). Volgens onze rough guide is dit een prachtige, makkelijk begaanbare route (goed om te wennen aan de auto).  Al gauw blijkt dat onze eigen navigatie niet alle plekjes van Oman kent. Dus dat betekent (goed) gokken of vragen. Voordat we de wadi inrijden bereiken we eerst het fort van Al Awabi. Het fort zou tot 2 uur open zijn, maar als wij ruim voor die tijd aankomen is het toch al gesloten. We vinden een schaduwrijk bankje en eten onze lunch: brood met feta en tomaatjes. Daarna vervolgen we onze weg naar Al Aliya, dat aan het eind van de wadi ligt. Het is one-way. Doorrijden tot het einde is zeker de moeite waard. Hoe meer we tussen de bergen door rijden hoe groener het wordt. Wat toch bijzonder is aangezien er in de naast gelegen rivier geen druppel water zit. Na 25 km worden we beloont met een mooi uitzicht op diverse dadelplantages. 

Voor degene die niet weten hoe dat eruit ziet: het zijn hoge palmbomen waar dadels aan groeien. 

We gaan dezelfde weg weer terug tot de hoofdweg en vervolgen onze route naar Rustaq. We hopen het fort daar nog te kunnen bekijken als we op tijd zijn. Het sluit namelijk om 16.00 uur. Gelukkig komen we op tijd. Het fort is indrukwekkend groot. 

Omdat we nog maar een half uur hebben nemen we de kortste weg naar boven. Onderweg bekijken we diverse kamers. Het fort is één groot doolhof, dus we onthouden goed hoe we lopen. Van bovenaf zien we pas hoe groot het complex is.
Rond 16.00 uur rijden we terug naar ons hotel met de ondergaande zon in onze rug. Als we ons lekker opgefrist hebben gaan we vanavond het Turkse restaurant uitproberen.

Oman

Oman

Rondreis Oman:

28 dec: aankomst Muscat

29 dec: Muscat city tour

30 dec: Muscat - Barka - Nakhal - Rustaq - Al Thowara - Muscat

31 dec: Muscat

1 jan: Muscat

2 jan: Muscat - Al Hamra - Misfah - Jabal Shams

3 jan: Jabal Shams - Nizwa

4 jan: Nizwa - Hail Al Shas

5 jan: Hail Al Shas - Safari Desert Camp Bediyah

6 jan: Bediyah - Ras al Jinz

7 jan: Ras al Jinz - Muscat

8 jan: Muscat - Amsterdam

Bezochte parken

Alle parken die we hebben bezocht:

Lake Mead region
Valley of Fire State Park
Zion National Park
Checkerboard Mesa
Red Canyon
Cedar Breaks National Monument (gesloten)
Bryce National Park
Capital Reef National Park
Natural Bridges National Monument
Arches National Park
Mesa Verde National Park
Canyon de Chelly National Monument
Antelope Canyon
Horseshoe bend
Grand Canyon
Red Rock Canyon
Death Valley
Yosemite National Park
Point Lobos State Park
Pfeiffer Big Sur State Park

26 mei: Carmel

Dit wordt de epiloog. We hebben geen haast vandaag, dus Annelies leest nog een boek in bed, terwijl William hard werkt aan het Albelli (ik wordt gesponsord) fotoboek. Rond 9 uur is het echt wel tijd voor een ontbijtje: koffie/thee,een bagel en een wafel met stroop.

Aangezien we de winkels in Carmel nog niet van binnen hebben kunnen zien gaan we tegen tienen eerst lekker rustig rondneuzen. Alle makelaars en ateliers kunnen we links laten liggen. Scheelt de helft van de winkels en een 1/4 van die andere helft is te duur. Dus lopen we maar een paar winkels in. Gelukkig slagen we wel. We kopen een paar leuke snuisterijen.

Dan is het tijd voor een scenic drive met de auto langs de zeekant van Carmel. William heeft de route gisteren al hardlopend verkend dus fout rijden kan niet. Nu is dat in Carmel sowieso lastig, want het blocks systeem is heel helder en gemakkelijk. We genieten van al die mooie, maar onbetaalbare (variërend van € 1 tot € 4 miljoen euro), huizen aan de zeezijde. Het is eenrichtingsverkeer en je mag maar 20 km per uur dus we hebben tijd genoeg om alles en iedereen te bekijken.

Na de scenic drive gaan we de 17 Miles drive rijden. Een must volgens alle boekjes. Wat je dan vooral ziet is golfbanen en grote dure phuizen. Want Pebble Beach, waar de route door heen loopt, staat daar om bekend. Als je geen golfer bent kun je alleen nog genieten van het mooie kort geknipte gras. Daar betaal je 10 dollar voor. Oh ja, we hebben ook een zeehonden kolonie en strand en zand gezien. Voor veel Amerikanen is dat laatste een bezienswaardigheid, behalve voor ons. Maar eerlijk is eerlijk het is er wel mooi, maar het is géén must.

Rond 4 uur zijn we weer terug in onze B&B en William gaat nog een keer hardlopen, terwijl Annelies achter de laptop kruipt. De dag sluiten we vervolgens af met een heerlijk diner bij de Griek.

25 mei: Carmel

Vandaag eten we onze eerste ontbijtje niet in een camper maar gewoon in onze B&B: lekker bakkie koffie, cinnamon raison bagel en een zelf gebakken wafel met stroop.

Als eerste rijden we naar Point Lobos, 5 minuten rijden van Carmel en het eerste punt van bezienswaardigheid aan Highway 1.  Het is een State Park en er zijn enkele plekken om te parkeren en je kunt er zee-otters en zeehonden zien. Bij het eerste punt zien we alleen kikvors mannen. Gelukkig zien we bij de volgende afslag wel de zeehonden op een rots en de zee- otters drijvend in het water. Wel allemaal op verrekijker afstand.

Inmiddels begint het iets warmer te worden. Gelukkig want de temperatuur is met 15 graden nog niet echt lekker. We rijden door naar het gebied dat Big Sur heet. Vanaf Point Lobos rijden we eindelijk langs de zee en levert Highway 1 ook mooie panorama’s op. Dankzij het feit dat de Bixby Creek Bridge gerepareerd is kunnen we door naar Big Sur.

We stoppen diverse keren om van het uitzicht te genieten en foto’s te maken. Als we bij restaurant Nepenthe aan komen blijkt er een wachttijd te zijn voor het lunchen dus gaan we naar het naast gelegen café. Na de lunch rijden we nog een stuk de Highway af, maar uiteindelijk draaien we om, omdat we nog terug moeten en je maar tot Gorda kunt rijden. Daarna is de weg afgesloten, omdat ze nog niet alles hebben kunnen repareren na de modderstromen van afgelopen zomer.

Tegen 4 uur komen we weer in Carmel aan. De zon is inmiddels lekker gaan schijnen, dus nemen we even een kijkje op het strand. Bij onze bed & breakfast gaat Annelies lekker in het zonnetje een boek lezen terwijl William een rondje hardloopt. Morgen is onze laatste dag, want zondag vliegen we weer naar Nederland.

24 mei: Van San Francisco naar Carmel

Vandaag leveren echt onze camper in. Is daarmee onze vakantie over? Nee, we hebben nog t/m zondag a.s., alleen hebben we in die paar dagen een auto ter beschikking. Raar? Ja klopt, maar we zouden onze Amerikaanse vrienden pas in San Francisco zien. Aangezien hun plannen veranderden zagen we ze al aan het begin van de vakantie, dus moesten wij onze plannen omgooien.

Zo’n wisseldag is toch raar en kost veel tijd. Eerst de camper wegbrengen, dan brengen zij ons naar het vliegveld waar we onze auto ophalen en dan rijden wij weer naar Carmel. Afijn tegen half 4 rijden we eerst Monterey binnen om Fishermans Wharf te bekijken. Het is grappig, maar vooral duur en toeristisch. Dan maar door naar Carmel. Wat een schattig plaatsje, alsof je een sprookje binnen rijdt. Onze eigenaresse van de B&B waar we verblijven is een en al energie en wil ons alles in 1 keer vertellen. Natuurlijk lukt dat haar niet, waardoor ze wel dingen vergeet. Ze beveelt ons wel een aantal heerlijke restaurantjes aan. Een daarvan, de Vesuvio, reserveert ze voor ons. Terwijl we daar aan het begin van de avond naar toe lopen willen we alsvast een reservering maken voor vrijdag of zaterdag in het Griekse restaurant Dametra café. Wat blijkt: het is voor beide dagen al vol, tenzij je om 21.00 uit wilt gaan eten. Populair dus. Maar geen nood, het broertje Mediterranean serveert hetzelfde eten en daar kunnen we wel reserveren.

23 mei: Van Yosemite naar Pacifica (San Francisco)

Vandaag is onze laatste volledige camperdag. Morgen leveren we de camper in San Francisco in en rijden we met een huurauto nog 3 dagen Highway 1 af, met Carmel als basis.

Na een relaxed begin zetten we ons toch maar in beweging op weg naar San Francisco. We maken nog een korte stop in Groveland. De indruk die het maakt bij het er doorheen rijden is groter dan wanneer je er doorheen wandelt. En de medium roasted Costaricaanse koffie in het café was ook op: geen beste beurt dus.

William drukt het gaspedaal in, de motor gromt en met 65 mijl per uur zetten we koers naar onze volgende bestemming. Ergens halverwege zoeken we een Mac Donalds op voor een milkshake (en een burger). Parkeren is echter een probleem. Na 2 rondjes vinden we een geschikte spot.

We rijden na de stop direct door naar San Francisco, dwars over 6 baans snelwegen (niet letterlijk Gijs), onder en over complexe viaducten, in- en uitvoegend verkeer ontwijkend, rukwinden trotserend en ondertussen koersvast de weg volgend. Dachten we. Bestemming bereikt zegt de navigatie. Klopt inderdaad, alleen ligt de straat Palmetto Avenue waar wij moeten zijn in de plaats Pacifica en niet in SF. Dus nog een paar mijl verder rijden en dan zien we de kust en onze camperplek. Eind goed - al goed.

22 mei: Yosemite

Vanochtend doen we lekker kalm aan. In 1.20 uur kunnen we vanaf onze camping met de naam Pines RV, net buiten Groveland naar Yosemite rijden voor onze herkansing.

Bij de entree van het park staan ook nu geen files. Volgens iedereen is het een heel druk park en sta je in de rij om er in en uit te gaan. Must be our lucky day. Als we Yosemite Village inrijden stoppen we even om El Capitan te fotograferen: een massieve rots die kaal en hoog boven alles uitsteekt, met aan de andere zijde Breidalveil Fall.

Daarna zoeken we een parkeerplek om de camper neer te zetten. De rest gaan we nl. met de gratis shuttlebus doen, die van punt 1 naar 20 rijdt om de 10 minuten. Beter geregeld dus dan in Nederland. Over de gevonden parkeerplek lees je later meer (cliffhanger).

We stappen in de bus en laten ons naar nummer 6 brengen voor de hike naar lower of upper Yosemite Falls. We besluiten de kortste hike te doen, die naar het lager gelegen deel van de waterval. Doordat het in tegenstelling tot gisteren zonnig is schittert de waterval in het zonlicht.

Maar aangezien er wel regen voorspeld wordt in de middag besluiten we om daarna met de bus naar nummer 16 te rijden voor een korte hike van 2,6 km vice versa naar de Vernal Fall brug, zodat we de gelijknamige waterval kunnen bewonderen. De 1,3 km gaat overigens wel met een stijgingspercentage van 12% omhoog. Yates zou er een mooie demarrage kunnen plaatsen. Een echte kuitenbijter dus. Maar de mooie waterval en het idee dat we alleen maar omlaag hoeven te lopen sterkt onze geest.

Als we weer bij de busstop zijn besluiten dat het mooi is geweest voor vandaag. Dus snel in de bus, zitten en je laten rijden. Als je dan langs allerlei parkeerplekken rijdt merk je dat het wel heel druk en vol is. Dat geldt dus ook voor onze parkeerplek. Links, rechts, voor en achter ons staan auto’s en aangezien onze camper ruim 7 meter is ga ik er waarschijnlijk niet uit komen. We are squeezed.

Natuurlijk doen we een poging maar ..... of het succesvol wordt weet ik niet. Zeker minimaal 20’keer steken. Gelukkig komen er 2 engeltjes aan lopen die de auto voor ons wegrijden en daarmee is ons probleem ook opgelost. We kaggelen vervolgens rustig naar huis, eten een ijsje, William gaat weer hardlopen (training voor de 1/2 marathon) van Amersfoort) en Annelies gaat nieuwe producten ontwerpen.

En zo is er al weer een dag voorbij.

21 mei: Yosemite

Voor het eerst deze vakantie beginnen we de dag met lange broek en zonder zon. Nou ja een klein beetje misschien. Na rustig ontbeten te hebben rijden we naar Yosemite Park. Yosemite is onderdeel van de Sierra Nevada en ligt dus op hoogte, variërend van 1 tot 3,5 km. Bij binnenkomst lopen we eerst het VIsitor Center binnen om te horen wat de interessante plekken zijn. Als eerste besluiten we om de Tioga Pass te gaan bekijken. Morgen zou het weer slechter worden dus nu lijkt het een redelijk goed moment. Na een aantal mijlen komen we eerst bij het pad naar de sequoia bomen: reuzen die snel groeien en enorm breed kunnen worden. Je moet alleen eerst 1,6 mijl naar beneden lopen voor het wandelpad begint. En natuurlijk ook weer terug, bergop!

Na het sequoia bezoek rijden we verder de Tioga Pass op met als uiteindelijke doel Olmsted Point: een prachtig panorama met vergezichten. We rijden stevig door want de regen en de mist trekt binnen. Dat betekent dat we bij Olmsted wel kunnen zien dat het mooi is maar de vergezichten ontbreken.

De rit er naar toe voerde ons door een gebied met veel bos, maar ook met heel veel dode bomen en sneeuwrestanten. Om eerlijk te zijn waren we teleurgesteld over wat we zagen, na zoveel oohs en aahs over Yosemite gehoord te hebben. In Oostenrijk en Zwitserland zijn naar onze mening vele malen mooiere gebieden.

Terugrijdend besloten we om nog bij Glacierpoint te gaan kijken, maar vanwege de regen en de mist zijn we maar omgekeerd en “huiswaarts” gegaan.

Morgen een nieuwe kans.

20 mei: Van Paramint Springs naar Grooveland (Yosemite)

We vertrekken vroeg naar Yosemite Park. De Tiogapass is nog dicht, dus we moeten de omweg rijden. We weten dat hij morgen open gaat, maar op het RV park waar we vannacht hebben gestaan weten ze niets, zijn ze niet bereid iets voor ons te checken en wij hebben geen verbinding.
We rijden eerst door de bergen met diverse kronkelwegen en daarna ontvouwt zich een prachtig panorama met besneeuwde bergtoppen. Helaas is het te heiig voor een foto.

Onderweg hebben we ineens telefoonverbinding. We reserveren een plaats op een RV park net voor de Tioga Pass en melden het andere RV park dat we een dag later komen. Onderweg naar de Tioga Pass komen we in Lone Pine langs een visitor center. We hopen dat ze hier de meest recente informatie voor ons hebben. En dat hebben ze: er wordt sneeuw verwacht op de Tioga Pass. Dat betekent sneeuwkettingen. En ze kunnen op elk moment de weg weer sluiten. Dus helaas wordt het vandaag dan toch de lange route. We annuleren het ene RV park en melden het andere RV park dat we toch vandaag arriveren. Beter Safe than Sorry.

Na stevig doorrijden arriveren we tegen 5 uur in de middag op onze nieuwe camping in Grooveland, circa 40 mijl van Yosemite. De komende 3 nachten zullen we op deze plek blijven staan.

19 mei: Las Vegas naar Panamint Springs

Vandaag gaan we naar Death Valley. Zoals altijd zijn we weer vroeg wakker: half 7. Dit keer vanwege het geluid van al die helikopters die van Las Vegas vertrekken naar de Grand Canyon en andere bestemmingen. Gisteravond werden we echt gek van de heli’s. Iedere minuut steeg er 1 op en kwam er 1 terug van een 15 minuten durende vlucht over de strip. Overigens zijn we gister de strip ook nog over gelopen in de avond. Blijft een belevenis. We hebben onze vows niet renewed en zijn ook niet naar de chapel gegaan.

Rond 9 uur vertrekken we. Net buiten LV rijden we de scenic route van Red Rock Canyon op. Het ligt op onze route dus waarom niet.

Voor mensen die langer in LV blijven is dit een leuk uitstapje. Je hebt er ook wandelroutes. Van de Canyon rijden we via Pahrump naar Shoshone. Vandaar de 178 op over de Salsberry Pass, dus we nemen niet de 127. Dat betekent in ons geval dat we niet naar Dantes View gaan, maar wel naar Badwater: een gebied met zoutvlaktes. Tevens bevindt zich hier het allerlaagste punt van Amerika: 85,5 meter onder de zeespiegel.

Het resultaat is een bloedhete vallei: 39 graden vandaag en door de reflectie van het zout voelt het nog veel warmer. Inde zomer is het ondraaglijk. Vervolgens koersen we (hoe zou het met Dumoulin gaan in de zware bergrit?) naar het uitzichtpunt Zabriskie: prachtig panorama van glooiende berghellingen. Eigenlijk is ook dit weer een bizar landschap.

En dan door naar Stovepipe Wells om de duinen te zien. Vlak er voor krijgen we de eerste regen van de vakantie over ons heen, dus we stappen niet uit bij de duinen. We gaan wel weer naar Egmond voor de duinen.
Van Stovepipe Wells moeten we nog 30 mijl rijden tot aan onze camping: 20 mijl daarvan gaan langzaam bergop. Het advies is: airco uit omdat er anders kans is dat de motor over verhit kan raken. Via een weg die meer weg heeft van een achtbaan bereiken we de top op een hoogte van circa 1,5 km. Nog even het laatste stukje en we bereiken de camping. Nou ja camping: een stuk zandgrond met stenen, rotsen, maar wel met full hook-up. Ach het is maar voor 1 nacht en we zijn zelfvoorzienend (genoeg ingeslagen bij de Walmart).

18 mei: Van Grand Canyon naar Las Vegas

Vandaag gaan we terug naar de plek waar de reis op 5 mei begon: Las Vegas, Vanuit daar reizen we morgen door naar Death Vally. Over de dag zelf is niet heel veel te vertellen. Vlak voor LV slaan we nog even af om de Hoverdam te bekijken: een supergrote stuwdam. Zo groot dat zelfs onze camper wordt geïnspecteerd op mogelijke explosieven, En inderdaad we zijn onder de indruk. Daarna rijden we door de avondspits LV in op weg naar onze camping. Dat was het wel zo''n beetje.