21 en 22 juli: Van Aurland naar Bergen

Vandaag is onze laatste dag voor we naar huis vliegen.  Aangezien we dicht bij Flam zitten besluiten we om daar langs te rijden voor een overheerlijke brownie van de bakker. Toch handig als je ergens al bent  geweest. Via Voss rijden we naar de Voringfossen met een duizelingwekkend steile afgrond en een waterval van 182 meter.

Om er te komen gaan we de ene tunnel uit en de andere tunnel in. Op onze TomTom zien we dat we een loop maken in de tunnel en dat de weg zich, onder de grond, splitst in diverse richtingen door middel van een rotonde. 

Verder is er eigenlijk niet zoveel te vertellen. We rijden de route langs het Hardangerfjord, maar we vinden het al gewoon (ik denk dat we al verwend zijn geraakt). Het weer vandaag is rond de 19 graden en bewolkt. Als we in Bergen aankomen is het weer droog (wat uitzonderlijk is). De uitstraling van ons hotel komt voor ons gevoel eindelijk overeen met de prijs. 

's Avonds eten we eerlijk in het Mexicaanse restaurant Casa del Torro in het centrum van Bergen, gelegen aan de Rozenkrantzgaten.

Vandaag is het onze laatste dag in Noorwegen. Aangezien we aan het einde van de middag  pas vliegen doen we het rustig aan. We besluiten om naar 1 van de eilanden te rijden en te genieten van wat we zien. Om er te komen rijdt je natuurlijk wel over andere eilanden.  Veel meer is er eigenlijk niet te vertellen over vandaag, dus we vliegen uiteindelijk maar terug naar Nederland.

20 juli: Van Gaupne naar Aurland.

Vandaag hoeven we niet ver te rijden dus we doen rustig aan. Het weer belooft prachtig te worden: geen regen en blauwe lucht. Vandaag staat de Aurlandfjellet als mooie route op het programma. Voordat we daar zijn genieten we eerst uitgebreid van de zon aan het Laerdalsfjord.
Daarna steken we het fjord over en eten op de veerboot ons eerste ijsje van deze vakantie. Na een paar kilometer rijden aan de andere zijde van het fjord begint de Aurlandfjellet route. Het begin leidt ons tussen sparbossen door. Langzaam verdwijnen die en maken plaats voor bergen met mos en rotsen en niet veel later rijden we door de sneeuw.

 

Links en rechts van ons zijn prachtige meren met sneeuw en rotsen en ten slotte komen we uit bij een ijsmeer. 

 

Daarna dalen we af het groene dal in en rijden rechtsom richting het fjord bij Flam. Bij Stegastein genieten we van een fabuleus uitzicht over het fjord, Aurdal en zelfs een deel van Flam. Helaas moeten we dat uitzicht delen met veel toeristen. 

Als we dat hebben gedaan rijden we over de smalle weg van de pas naar Aurland waar ons nieuwe onderkomen ligt.

Oh ja by the way: het was vandaag 24 graden.

19 juli: Gaupne

Vandaag is de dag dat we een 5 uur durende tocht naar de gletsjer Nigardsbreen gaan maken. Gedurende 3 uren verblijven we op de gletsjer en de resterende tijd gaat op aan er naar toe varen en wandelen en uitleg. De groep durfals bestaat uit 34 personen, de meesten met de Nederlandse nationaliteit.
Uiteraard worden we uitgerust met stijgijzers. Verder worden we door middel van een touw met elkaar verbonden: voor de zekerheid. Omdat de groep te groot is worden we gesplitst.

En dan gaan we de gletsjer op. We boffen want het weer is stralend: 20 graden, geen regen, maar wel wind. Wat zal ik verder nog vertellen over de tocht. Weet je wat bekijk de foto's en beslis zelf wat je er van vindt.

 

 

16 en 17 juli: Van Kristiansund naar Eidsdal naar Gaupne

Als we opstaan miezert het zoals gebruikelijk. Dat voelt wel vertrouwd aan. Eerst lekker ontbijten met zalm, makreel, scrambled eggs, vers brood en natuurlijk koffie. Daarna doen we rustig aan. De check out tijd is 12 uur, dus geen reden om je te haasten. We gaan door waar we gister zijn gestopt: het voorbereiden van onze Amerika reis voor volgend jaar. Tegen 12 uur gaan we op pad door de regen.
Na een paar uur rijden bereiken we, via een kleine omweg, een prachtige oude spoorbrug: kylling bru.

Daar keren we weer om richting de 63: de Trollstigen route. De eerstvolgende bezienswaardigheid die we tegen komen is de Trollstigen. Via een serie haarspeldbochten bereiken we de top.

Vanaf verschillende platforms overzien we de hele vallei en de waterval: schitterend. Het enige wat mist is zonnig weer.

Vervolgens rijden we nog een tijd tussen de bergen en sneeuw voordat we afdalen naar Gudbrandsjuvet: een diepe kloof waar de rivier zich wild een weg door heen baant omringd door een prachtige groene vallei met hoge bergen. Aangezien we laat zijn vertrokken krijgen we inmiddels wel honger. Als we langs het restaurant  Jobaerova rijden besluiten we om daar te dineren. Van buiten ziet het er mooi uit en van binnen ziet het er ook prima uit. We kiezen allebei voor de rendier stoofpot.
Het smaakt heerlijk. Als dessert kiezen we voor de aardbeien met vanille saus en de aardbeien cake. Om de kwaliteit van de cake staat het restaurant bekend. Bovendien bevinden we ons in de streek waar ze de aardbeien kweken. Tegen achten arriveren we uiteindelijk bij ons nieuwe tijdelijke onderkomen in Eidsdal: na de ferry rechtsaf.

Als we opstaan op dinsdag ochtend is het droog. Iedere  ochtend is het afwachten en dan nog kan het weer per minuut veranderen. Vandaag gaan we via weg 55 de Sognefjellet route naar Gaupne. Het eerste deel van de route is bekend. In Geiranger maken we een koffie en Joker stop voor het inslaan van levensmiddelen. Koffie drinkend verbazen we ons over de afwezigheid van toeristen. De oorzaak zal wel zijn dat er geen cruise boten zijn. Als we al hadden gedacht dat we nu wel uitzicht zouden hebben op de Dalsnibba dan wordt dat omhoog rijdend al de mist in geboord. Dus doorrijden maar naar route 55, die start vanaf Lom. Een kruispunt van wegen met enkele bezienswaardigheden dat er voor zorgt dat er veel toeristen zijn.

Route 55 begint met brede dalen, groene weiden en gewone bergen.

Daardoor lijkt het een gewone rit, totdat we beginnen te stijgen. De omgeving veranderd: bergen worden steiler, weides verdwijnen en sneeuw en rotsen verschijnen.  De verandering van omgeving is adembenemend, evenals de temperatuur van 4 graden. We stoppen bij diverse mooie uitzichtpunten zoals de Vegaskjelet, de Mefjellet en de Nedre Oscarhaug.

Tegen vijf uur arriveren we in Gaupne in onze cottage. De zon schijnt inmiddels volop, dus de rest van de tijd is het buiten genieten.

15 en 16 juli: Van Alesund naar Kristiansund

Als we ’s ochtends opstaan schijnt de zon al weer. We boffen echt met al dat mooie weer. Dat is van te voren niet planbaar. Vandaag gaan we naar Kristiansund, het hoogste punt tijdens onze reis. De rit voert ons een stukje langs een al bekende route, daarna vervolgen we de weg naar Vestness om daar de ferry te pakken naar Molde. In Molde stappen we nog even een hobbyzaak binnen en leggen belangrijke vervolgcontacten. Daarna kiezen we route 664: de transatlantische route. De omgeving is heel afwisselend. Het ene moment rijden we door het weidse landschap van Zeeland met de duinen om ons heen, om ons vervolgens te bevinden in een omgeving die vergelijkbaar is met Canada of Alaska.

 

 

 

 

Het grootste deel rijden we, zoals de naam van de route al suggereert, langs de atlantische oceaan. Er zijn op de route verschillende bezienswaardigheden, maar de route zelf vertelt het verhaal al. De bijzondere plekken voegen er niets extra meer aan toe. Tegen 16.00 uur komen we aan in Kristiansund.

We strijken neer in ons luxe Scandic hotel en verkennen nog even het deel van de stad waar we zitten. Morgen komt de rest aan bod. Voor vandaag was het genoeg. Het is per slot van rekening vakantie en we hebben al 1.000 km gereden in 1 week.

Zondag is een luie dag. We kunnen tot 11 uur ontbijten dus haast is overbodig. De zon doet ook al een poging om te schijnen, dus wat kan ons nog gebeuren. Eigenlijk niks, behalve dan dat er in Kristiansund weinig te beleven valt. Het is denk ik een prettige stad om in te wonen, maar er zijn weinig bezienswaardigheden. Of het moet het uitzichtpunt zijn vanaf waar je de stad niet kunt overzien. Maar niet getreurd, ook al is het ondertussen toch gaan miezeren zoals voorspeld. We brengen de dag door met lezen, digitale fotoboeken maken, hardlopen, op whatsapp de verrichtingen van Gijs en Larissa volgen die beachvolleybal wedstrijden spelen in Scheveningen, de volgende vakantie voorbereiden en de Hurtigruten fotograferen.. En zoals als altijd; morgen is er weer een dag.

 

 

14 juli

's Ochtends als we opstaan lijkt de zon door te breken, maar al snel hebben we het oude vertrouwde weer terug van Geiranger: mist en regen. Als we naar Alesund rijden stoppen we nog even bij Ornevegen voor een fantastische blik over Geiranger en het fjord.

Daarna rijden we door de regen verder totdat we aankomen in Alesund. Daar breekt de zon langzaam door. Dit keer hebben we een heel appartement ter beschikking. Dus dat wordt weer zelf koken, uit kosten overwegingen. Na het eten wandelen we tegen half negen nog even het centrum van Alesund in en genieten nog van de zon die heerlijk schijnt.
Deze ochtend (14 juli) schijnt de zon volop: geen wolkje te bekennen. Eerst ontbijten we lekker met een bakkie koffie en thee. Daarna wandelen we door de stad, terwijl we de verschillende art deco huizen bewonderen.

Alesund staat daarom bekend, maar het valt in het niet bij Napier (in Nieuw Zeeland). Als lunch trakteren we ons op een lekker broodje van de bakker uit de spar. Deze nuttigen we bovenop de berg Aksla met uitzicht over Alesund in het  zonnetje. Dat broodje hebben we ook wel verdiend nadat we 418 treden omhoog zijn geklommen.

Na onze lunch gaan we met de auto de eilandjes verkennen die voor de kust van Alesund liggen. Je ziet het niet maar toch zijn de eilandjes met elkaar verbonden door middel van tunnels. Ons
doel is de vuurtoren van Aldnes staande op de punt van het eiland gelegen in een groene weide. Ook daar schijnt de zon overvloedig, terwijl het bijna altijd regent in Noorwegen. We vleien ons neer op een bankje in de zon om vervolgens heel decadent onze volgende vakantie naar West Amerika te plannen.

's Avonds strijken we nog even neer op ons favoriete plateau in de zon, omgeven door Noren die genieten van het bier.

12 juli: Geiranger

Als we 's ochtends wakker worden schijnt de zon een klein beetje, terwijl de mist over de berg heen komt en de thermometer 4 graden aangeeft. Vandaag staat een bezoek aan het Geiranger fjord op het programma. Tegen half 10 vertrekken we met de auto. Als snel bevinden we ons in dichte mistgordijnen. Langzaam schuiven we het gordijn open en zien we de wereld weer. Helaas spettert het nog steeds.

Dus foto's maken van hoogtepunten bewaren we voor later. Langzaam kruipen we voort achter een touringbus door de haarspeldbochten. En dan: Geiranger. We bezetten de laatste parkeerplek en wachten op het vertrek van onze ferry naar Hellesylt, die ons door het Unesco fjord zal varen. Ook nu zitten we weer aan boord met net iets te veel Japanners. Ze zijn echt overal, nemen alleen maar selfies, hebben haast (waar wil je heen op een boot?) en kijken niet uit.  De tocht is mooi, maar niet betoverend. Wellicht dat het weer daarop ook van invloed is. In Hellesylt aangekomen even van boord voor een foto van (weer) een waterval en dan terug met de ferry naar Geiranger.

In Geiranger eten we eerst nog een lekker broodje bij de bakker alvorens we weer richting ons hotel rijden door de regen. Onderweg omhoog komen we diverse bussen tegen die moeite hebben om elkaar te passeren en daarmee onze reistijd verlengen, zodat we nog langer van de prachtige regenval en de omgeving kunnen genieten. Bij het uitkijkpunt Fludalsjuvet overkijken we heel Geiranger en het ford. (Spetterend) mooi om te zien.

Daarna door naar Dalsnibba; een ander uitkijkpunt met formidabele panorama's.
Het ligt 5 km van ons hotel. Helaas zien we het nooit liggen . Allereerst rijden we door de eerste vers op ons neerdalende juli sneeuw omhoog, om vervolgens in een mistwolk te belanden die ons elk zicht ontneemt. Dalsnibba no (r) way. Als we weer bij ons hotel aankomen staan er 9 bussen. De mensen komen om van het regenachtige uitzicht te genieten, een souvenir te kopen of te toiletteren . Na vijven zijn alle bussen weg en keert de rust, waar we zo aan gewend raken, terug.

's Avonds horen we in het restaurant van ons hotel dat er in de winter in dit gebied 10 tot 12 meter sneeuw valt. De weg door het gebied sluiten ze al in september af en in mei wordt deze pas weer geopend.

11 juli: Van Skei naar Geiranger

Als we 's ochtends gaan ontbijten zijn de meeste bussen al vertrokken. Nadeel is wel dat er ook al het een ander op of bijna op is. Tegen tienen breken we op en vertrekken naar onze volgende stop: Geiranger. We verbazen ons dat we vanochtend al weer blauwe wolken en zon zien.

Onze eerste stop is het uitzichtpunt Karistova. Vanaf daar kijk je prachtig het dal in.

Daarna dalen we, logisch natuurlijk, en rijden langs het water door naar Loen. Daar blijkt een nieuw gebouwde skilift te zijn die je steil omhoog de berg op hijst. Het enige nadeel is de hoge prijs. Gelukkig is het uitzicht over het fjord met dit mooie weer prachtig.

Nu we toch boven zijn besluiten we een stukje te hiken naar een nog hoger gelegen bergpunt. Klimmend over stenen, volgen we de rode paaltjes tot we het hoogste punt hebben bereikt. Via een simpel wandelpad komen we terug bij het restaurant en de skilift. We genieten van een verse hamburger en een kop koffie en vertrekken dan weer naar beneden, na ons nog even te vergapen aan het paragliden. Cool om te doen; wie weet.

Na Loen rijden we via Stryn naar de Gamle Strynefjellsvegen oftewel de 258: een van de prachtige panorama routes die Noorwegen rijk is. We begeven ons via diverse haarspeldbochten omhoog. Helaas is het weer nu bewolkt waardoor het uitzicht in het dal wat mistig is. Boven aangekomen zien we de Videfossen. Het water stort zich echt naar beneden.

Dat is overigens geen uitzondering in Noorwegen, vanwege de hoge en diepe fjorden en de grote hoeveelheden sneeuw die smelt in het voorjaar. Alleen de breedte  van de waterval varieert. Als we verder route 258 oprijden openbaart zich een verrassing: we rijden tussen de sneeuwhopen door. Zo hoog dat de sneeuwlaag dikker is dan William lang is (meer dan 2,5 meter).

Aan de rechterzijde zien we ook nog een gletsjermeer dat nog bedekt is met ijs en sneeuw. De TomTom lijkt van al die sneeuw van de leg te raken. De navigatie geeft aan om rechts af te slaan. Wij zien in eerste instantie alleen maar sneeuw. Maar als we beter kijken ontwaren we nog net een slagboom boven de sneeuw uit. Er ligt dus wel degelijk een weg, maar nu even niet.
De Gamle route is circa  20 km lang en gaat halverwege, bij de skilift, over in een verhard pad. Als we het einde naderen regent het inmiddels en het houdt niet meer op helaas. We overnachten in het Djupvasshytta hotel, 17 km van Geiranger, prachtig gelegen aan het fjord met mooie uitzichten als het niet regent. Desondanks is het wel bijzonder dat we terwijl het midden juli is tegen grote hopen sneeuw aankijken als we in de diner zaal zitten.