Ter afsluiting van onze Nieuw Zeeland reis hebben we onze favoriete plekken in een top 10 gezet. Natuurlijk zijn er nog veel meer hoogtepunten, maar dit waren die van ons.
Top 10 van William en Annelies:
1. Doubtful Sound - overnight cruise met Fjordland ......
2. Tongariro crossing -19 km langs vulkanen
3. Bay of Islands - Sailing for the Dolphins
4. Abel Tasman National Park - drive naar Totaranui Beach
5. Cape Kidnappers - tour per tractor naar Jan van Genten
6. Abel Tasman - watertaxi naar Anchorage en de wandeltocht
7. Coromandel - boottocht naar Blow Hole en Cathedral Cove
8. Wellington - Te Papa museum
9. Punakaiki -Pancake Rocks
10. Rotarua - Thermal Wonderland - Wai o Tapu en Mitai Maori village
Top 10 Harry en Marja:
1. Doubtful Sound - overnight cruise
2. Tongariro crossing -19 km langs vulkanen
3. Bay of Islands - Sailing for the Dolphins
4. Abel Tasman National Park - boottocht langs kust en wandeling
5. Coromandel - boottocht naar Blow Hole en Cathedral Cove
6. Thermal Wonderland - Wai o Tapu
7. Pancake Rocks en west coast highway (Zuid-eiland)
8. Wijngaarden - Cloudy Bay in Marlborough en Craggy Range in Hawke's Bay
9. Napier
10. Rotarua - Te Puia en Mitai Maori village
De gletsjers konden we helaas niet bezoeken, vanwege aanhoudende bewolking.
vrijdag 7 maart 2014
donderdag 6 maart 2014
4-6 maart: Van Navini Island naar First Landing
4-6 maart:
De reis over de Grote Oceaan is deze keer minder ruig dan op de heenweg. We hebben nu de stroming mee en kunnen dus met de golven meevaren.
First Landing ligt op het grootste eiland van Fiji. Bij aankomst worden we ook daar heel vriendelijk ontvangen. Stafleden stellen zich voor, evenals wij en ze proberen onze namen te onthouden. De namen Harry en William liggen makkelijker in de mond dan Annelies en Marja (wat al Maria was geworden). We krijgen een cocktail aangeboden en laten de eerste indrukken op ons inwerken. We missen Navini nu al. First Landing is echt een groter all-inclusive paradijs (drank echter niet inbegrepen bij de prijs). Misschien moeten we ook even wennen. De staf van Navini heeft ons ook wel erg verwend en bovendien was het ons kleine eilandje in de Grote Oceaan.
’s Avonds genieten we van een heerlijk 2-gangen diner. Twee, omdat we een meal plan hebben en we mogen kiezen uit 2 gangen. Prima, anders eet je toch maar teveel. Onze bures (huisjes) zijn prachtig, mooi ruim en met uitzicht op de oceaan.
Daardoor konden we aan het einde van de dag vanaf onze bure genieten van al weer een prachtige zonsondergang.
Dan breekt de laatste hele dag van de vakantie aan. Dus (blijven) genieten is het toverwoord. Genieten van het uitrusten, de Fijianen, het eten, dat je nog niet hoeft te werken en van de cocktails.
Deze laatste dag hebben we dan ook in alle rust doorgebracht. Alhoewel, William ging nog even hardlopen (natuurlijk), terwijl hij onderweg iedereen groette met bula, bula. Annelies onderging ’s ochtends een heerlijke (beetje pijnlijke, vanwege de knopen) nek-schouder massage. En ’s middag kregen William, Annelies en Marja een voetmassage; heerlijk ontspannend.
Tijdens het diner zingt de staf een afscheidslied voor ons.
We genieten volop van de persoonlijke aandacht die ze ons geven. Zij vinden het prachtig dat wij in lokale kleding, sulu (sarong) en schelpenketting om, dineren. Na een warm afscheid, met zoenen, nemen we nog een afzakkertje (een long black) voordat we naar onze bure vertrekken om te gaan slapen. Morgen om 5.00 gaat de wekker tenslotte en worden we naar het vliegveld gebracht.
De reis over de Grote Oceaan is deze keer minder ruig dan op de heenweg. We hebben nu de stroming mee en kunnen dus met de golven meevaren.
First Landing ligt op het grootste eiland van Fiji. Bij aankomst worden we ook daar heel vriendelijk ontvangen. Stafleden stellen zich voor, evenals wij en ze proberen onze namen te onthouden. De namen Harry en William liggen makkelijker in de mond dan Annelies en Marja (wat al Maria was geworden). We krijgen een cocktail aangeboden en laten de eerste indrukken op ons inwerken. We missen Navini nu al. First Landing is echt een groter all-inclusive paradijs (drank echter niet inbegrepen bij de prijs). Misschien moeten we ook even wennen. De staf van Navini heeft ons ook wel erg verwend en bovendien was het ons kleine eilandje in de Grote Oceaan.
’s Avonds genieten we van een heerlijk 2-gangen diner. Twee, omdat we een meal plan hebben en we mogen kiezen uit 2 gangen. Prima, anders eet je toch maar teveel. Onze bures (huisjes) zijn prachtig, mooi ruim en met uitzicht op de oceaan.
Daardoor konden we aan het einde van de dag vanaf onze bure genieten van al weer een prachtige zonsondergang.
Dan breekt de laatste hele dag van de vakantie aan. Dus (blijven) genieten is het toverwoord. Genieten van het uitrusten, de Fijianen, het eten, dat je nog niet hoeft te werken en van de cocktails.
Deze laatste dag hebben we dan ook in alle rust doorgebracht. Alhoewel, William ging nog even hardlopen (natuurlijk), terwijl hij onderweg iedereen groette met bula, bula. Annelies onderging ’s ochtends een heerlijke (beetje pijnlijke, vanwege de knopen) nek-schouder massage. En ’s middag kregen William, Annelies en Marja een voetmassage; heerlijk ontspannend.
Tijdens het diner zingt de staf een afscheidslied voor ons.
We genieten volop van de persoonlijke aandacht die ze ons geven. Zij vinden het prachtig dat wij in lokale kleding, sulu (sarong) en schelpenketting om, dineren. Na een warm afscheid, met zoenen, nemen we nog een afzakkertje (een long black) voordat we naar onze bure vertrekken om te gaan slapen. Morgen om 5.00 gaat de wekker tenslotte en worden we naar het vliegveld gebracht.
2-4 maart: Navini Island (Fiji)
Zondag 2 maart: we verlaten Nieuw Zeeland. Om 11 uur leveren we de camper in bij het inleverpunt op de luchthaven van Auckland. Als je geen navigatie aan boord hebt, is het lastig te vinden: er staan geen borden met bijv. “camper rental” o.i.d. Als Harry en Marja arriveren zijn William en Annelies er net. Het is druk met inleveren. We zijn iets van drie kwartier bezig met afhandelen, We hebben allebei ook nog wel wat opmerkingen bij de gehuurde campers: de kwaliteitscontrole kan wel een stuk beter. Bij de Kea camper van William en Annelies blijkt het bed uiteindelijk 30 cm (!!) korter dan in de specificaties is aangegeven. Dat is natuurlijk gewoon slecht.
Het inchecken op de luchthaven van Auckland gaat vlotjes. De koffers zijn iets te zwaar (tja, er zit nog Nieuw Zeelandse wijn in), maar ze zijn coulant. Van Fiji Airways mag je 23 kg p.p. meenemen, maar onze boeking staat slechts 20 kg toe. Gelukkig volgen ze hun eigen richtlijn. De vlucht duurt drie uur, we komen om ruim 16:30 met enige vertraging aan op Nadi International Airport. In Fiji is het weer een uurtje vroeger dan in Nieuw Zeeland. We worden opgewacht door een dame van de reisagent en worden begroet met het omhangen van een schelpenketting. Henry onze chauffeur staat al klaar om ons naar de haven te brengen. Het is namelijk per boot nog een half uur varen naar ons resort: Navini Island. Het is een stevig vaartochtje. De skipper heeft er zin in en zet de motoren vol aan: gecombineerd met een ietwat ruige zee hotsen en botsen we over de golven naar ons eilandje in de Grote Oceaan.
We komen tegen zessen op Navini Island aan. Het is echt een heel klein eilandje:
De zon is al aan het zakken en dat levert mooie plaatjes op. Met een klein bootje worden we van boord gehaald en op het strandje van het eilandje afgezet.
Het personeel van het resort staat ons al op te wachten om ons te begroeten. We krijgen allemaal een hand en ze vragen naar onze namen. Die blijken ze heel goed te kunnen onthouden, want gedurende ons verblijf worden we door alle personeelsleden telkens bij onze voornaam genoemd. Dat is nog eens een personal touch! We voelen ons er gelijk helemaal thuis.
We worden naar onze huisjes geleid en krijgen uitleg: elke ochtend tussen 8 en 9 uur is het ontbijt, tussen 13-14 uur de lunch en vanaf 19:30 diner. Je hoeft er niet voor op je horloge te kijken: ze slaan namelijk op een trommel die overal op het eilandje te horen is. De maaltijden worden door alle gasten op het eiland gezamenlijk genuttigd. Hoeveel zijn dat er dan: nou, wij met z’n vieren en nog een twee vrouwen uit Ierland. We zijn dus slechts met z’n zessen op het kleine eilandje! Heerlijk relaxed en lekker rustig. Geen haast, gewoon genieten en “niks doen”.
Waar bestaan onze dagen op Navini Island dan uit? Een beetje in de zon liggen lezen, wat zwemmen, een keertje kayakken om het eiland heen en wat snorkelen.
Enkele tientallen meters het water in tref je al de meest kleurige koralen aan en prachtige tropische vissen. Een waar paradijs!
Helaas komt aan al dit moois ook weer een eind. Eind van de middag op 4 maart verlaten we ons eilandje weer om te verkassen naar het "vasteland" van Fiji, naar First Landing Resort. We worden hartelijk uitgezwaaid door de staff van het eiland.
Het inchecken op de luchthaven van Auckland gaat vlotjes. De koffers zijn iets te zwaar (tja, er zit nog Nieuw Zeelandse wijn in), maar ze zijn coulant. Van Fiji Airways mag je 23 kg p.p. meenemen, maar onze boeking staat slechts 20 kg toe. Gelukkig volgen ze hun eigen richtlijn. De vlucht duurt drie uur, we komen om ruim 16:30 met enige vertraging aan op Nadi International Airport. In Fiji is het weer een uurtje vroeger dan in Nieuw Zeeland. We worden opgewacht door een dame van de reisagent en worden begroet met het omhangen van een schelpenketting. Henry onze chauffeur staat al klaar om ons naar de haven te brengen. Het is namelijk per boot nog een half uur varen naar ons resort: Navini Island. Het is een stevig vaartochtje. De skipper heeft er zin in en zet de motoren vol aan: gecombineerd met een ietwat ruige zee hotsen en botsen we over de golven naar ons eilandje in de Grote Oceaan.
We komen tegen zessen op Navini Island aan. Het is echt een heel klein eilandje:
De zon is al aan het zakken en dat levert mooie plaatjes op. Met een klein bootje worden we van boord gehaald en op het strandje van het eilandje afgezet.
Het personeel van het resort staat ons al op te wachten om ons te begroeten. We krijgen allemaal een hand en ze vragen naar onze namen. Die blijken ze heel goed te kunnen onthouden, want gedurende ons verblijf worden we door alle personeelsleden telkens bij onze voornaam genoemd. Dat is nog eens een personal touch! We voelen ons er gelijk helemaal thuis.
We worden naar onze huisjes geleid en krijgen uitleg: elke ochtend tussen 8 en 9 uur is het ontbijt, tussen 13-14 uur de lunch en vanaf 19:30 diner. Je hoeft er niet voor op je horloge te kijken: ze slaan namelijk op een trommel die overal op het eilandje te horen is. De maaltijden worden door alle gasten op het eiland gezamenlijk genuttigd. Hoeveel zijn dat er dan: nou, wij met z’n vieren en nog een twee vrouwen uit Ierland. We zijn dus slechts met z’n zessen op het kleine eilandje! Heerlijk relaxed en lekker rustig. Geen haast, gewoon genieten en “niks doen”.
Waar bestaan onze dagen op Navini Island dan uit? Een beetje in de zon liggen lezen, wat zwemmen, een keertje kayakken om het eiland heen en wat snorkelen.
Enkele tientallen meters het water in tref je al de meest kleurige koralen aan en prachtige tropische vissen. Een waar paradijs!
Helaas komt aan al dit moois ook weer een eind. Eind van de middag op 4 maart verlaten we ons eilandje weer om te verkassen naar het "vasteland" van Fiji, naar First Landing Resort. We worden hartelijk uitgezwaaid door de staff van het eiland.
dinsdag 4 maart 2014
1 maart: een ontmoeting na 38 jaar ….
De laatste volle dag in Nieuw Zeeland; jammer, maar waar. Vier weken is eigenlijk veel te kort. Om beide eilanden goed te bekijken heb je zeker 2 x 3 weken nodig. Harry en Marja hebben vandaag een afspraak in Auckland. Harry is bezig met het organiseren van een school reünie van de lagere school (3e klas 1973) en één van zijn voormalige klasgenoten, Leo Kronenburg, woont in Auckland. Een paar dagen geleden is er al telefonisch contact gelegd en vanmiddag is afgesproken om elkaar te ontmoeten.
Maar eerst moeten we nog van Paihia naar Auckland rijden. Dat doen we via Kerikeri, 23 km van Paihia, waar het oudste houten huis (1822) en oudste stone house (1836) van Nieuw Zeeland staan. Het ligt aan de buitenkant van het plaatsje in een rustig park.
Na daar even te hebben rondgekeken, kijken we in Kawakawa ook nog even naar de toiletten van Hundertwasser. Hundertwasser was een beroemd kunstenaar en heeft in Kawakawa gewoond. Werk van zijn hand is o.a. in Wenen te vinden, waar een huizenblok door hem “onderhanden” is genomen. In Kawakawa heeft hij het publieke toilet mogen versieren. Zie hier het opmerkelijke resultaat. Je moet er van houden ….
We rijden verder naar het zuiden over de state highway 1 en komen weer langs plaatsjes als Waipu (daar lunchen we even) en Whangarei, waar we eerder waren. Zo tegen vieren zijn we bij Auckland, met vanaf de brug het zicht op de stad met de kenmerkende skytower. We hebben met Leo en zijn vrouw afgesproken in Mission Bay, het stadsdeel waar ze nu wonen. Je moet (helaas) dwars door het stadscentrum en dan langs de kustweg. Langs die baaien is het verdomd mooi wonen! IJkpunt voor de afspraak is een parkje met een fontein langs het water. Als we daar met onze camper arriveren wordt er door twee mensen al enthousiast gezwaaid. Leo en zijn vrouw inderdaad. We parkeren de camper en lopen richting park. Daar worden we allerhartelijkst begroet. Leo is nog goed te herkennen; gezichtstrekken en manier van praten zijn niets veranderd. We herkennen elkaar direct na al die jaren. Ook Leo zegt dat ik niets veranderd ben. Zijn vrouw is van Duitse afkomst, dus eigenlijk vormen ze een Europees koppel in Nieuw Zeeland. Aan het Engels van Leo is goed te horen dat ie een Kiwi is: het Nieuw Zeelandse accent voert de boventoon. Onder het genot van een glaasje wijn halen we herinneringen op. Leo geeft aan dat het 38 jaar geleden is dat we elkaar gezien hebben (inderdaad, 6e klas lagere school). Toen zijn we allebei naar een andere middelbare school gegaan. Hij is op zijn zeventiende met zijn ouders en zus naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. Hij woont er dus al 32 jaar. Het is ontzettend leuk om met elkaar herinneringen op te halen en te horen hoe het ze in Nieuw Zeeland vergaat.
Opmerkelijk is dat als ik de oude schoolfoto op de i-Pad tevoorschijn haal, Leo moeiteloos alle namen van de klasgenoten opsomt. En hij weet gebeurtenissen te benoemen, die ik al niet eens meer weet (ja ik weet het, mijn geheugen gaat achteruit). We eten nog een hapje met elkaar en ze laten ons nog even zien waar ze precies wonen. Een vreselijk leuke middag. Het is al 21:00 uur als Leo ons met zijn auto voorgaat naar de snelweg, zodat we naar de beoogde camping kunnen rijden.
Tegen tienen komen we bij de camping aan: maar de slagboom is dicht en het bordje bij de receptie geeft aan dat ze vol zijn. Oeps, wat nu? Gelukkig hebben we nog ergens een folder meegenomen van een camping vlakbij de luchthaven: tja, daar moeten we morgen toch zijn. Daar blijkt nog plek zat te zijn. Je komt het terrein op met je creditcard, heel makkelijk. Toch nog gelukt! Morgenochtend is het een kwestie van de camper aftanken, inleveren en naar het vliegveld voor de vlucht naar Fiji. Bye, bye New Zealand!!
Maar eerst moeten we nog van Paihia naar Auckland rijden. Dat doen we via Kerikeri, 23 km van Paihia, waar het oudste houten huis (1822) en oudste stone house (1836) van Nieuw Zeeland staan. Het ligt aan de buitenkant van het plaatsje in een rustig park.
Na daar even te hebben rondgekeken, kijken we in Kawakawa ook nog even naar de toiletten van Hundertwasser. Hundertwasser was een beroemd kunstenaar en heeft in Kawakawa gewoond. Werk van zijn hand is o.a. in Wenen te vinden, waar een huizenblok door hem “onderhanden” is genomen. In Kawakawa heeft hij het publieke toilet mogen versieren. Zie hier het opmerkelijke resultaat. Je moet er van houden ….
We rijden verder naar het zuiden over de state highway 1 en komen weer langs plaatsjes als Waipu (daar lunchen we even) en Whangarei, waar we eerder waren. Zo tegen vieren zijn we bij Auckland, met vanaf de brug het zicht op de stad met de kenmerkende skytower. We hebben met Leo en zijn vrouw afgesproken in Mission Bay, het stadsdeel waar ze nu wonen. Je moet (helaas) dwars door het stadscentrum en dan langs de kustweg. Langs die baaien is het verdomd mooi wonen! IJkpunt voor de afspraak is een parkje met een fontein langs het water. Als we daar met onze camper arriveren wordt er door twee mensen al enthousiast gezwaaid. Leo en zijn vrouw inderdaad. We parkeren de camper en lopen richting park. Daar worden we allerhartelijkst begroet. Leo is nog goed te herkennen; gezichtstrekken en manier van praten zijn niets veranderd. We herkennen elkaar direct na al die jaren. Ook Leo zegt dat ik niets veranderd ben. Zijn vrouw is van Duitse afkomst, dus eigenlijk vormen ze een Europees koppel in Nieuw Zeeland. Aan het Engels van Leo is goed te horen dat ie een Kiwi is: het Nieuw Zeelandse accent voert de boventoon. Onder het genot van een glaasje wijn halen we herinneringen op. Leo geeft aan dat het 38 jaar geleden is dat we elkaar gezien hebben (inderdaad, 6e klas lagere school). Toen zijn we allebei naar een andere middelbare school gegaan. Hij is op zijn zeventiende met zijn ouders en zus naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. Hij woont er dus al 32 jaar. Het is ontzettend leuk om met elkaar herinneringen op te halen en te horen hoe het ze in Nieuw Zeeland vergaat.
Opmerkelijk is dat als ik de oude schoolfoto op de i-Pad tevoorschijn haal, Leo moeiteloos alle namen van de klasgenoten opsomt. En hij weet gebeurtenissen te benoemen, die ik al niet eens meer weet (ja ik weet het, mijn geheugen gaat achteruit). We eten nog een hapje met elkaar en ze laten ons nog even zien waar ze precies wonen. Een vreselijk leuke middag. Het is al 21:00 uur als Leo ons met zijn auto voorgaat naar de snelweg, zodat we naar de beoogde camping kunnen rijden.
Tegen tienen komen we bij de camping aan: maar de slagboom is dicht en het bordje bij de receptie geeft aan dat ze vol zijn. Oeps, wat nu? Gelukkig hebben we nog ergens een folder meegenomen van een camping vlakbij de luchthaven: tja, daar moeten we morgen toch zijn. Daar blijkt nog plek zat te zijn. Je komt het terrein op met je creditcard, heel makkelijk. Toch nog gelukt! Morgenochtend is het een kwestie van de camper aftanken, inleveren en naar het vliegveld voor de vlucht naar Fiji. Bye, bye New Zealand!!
zaterdag 1 maart 2014
1 maart: Van Paihia naar Wellsford
Vandaag was het de dag dat we van A naar B moesten rijden; van Paihia naar Auckland. Morgen vliegen we nl. naar Fiji. Wij besloten om via C te rijden. C was de route langs mooie strandjes, die we van te voren hadden geselecteerd: Matauri bay, Ngaere bay, Coopersbeach en nog enkele. Bij deze 3 mooie stranden zijn we ook geweest, maar het ontbrak aan zonneschijn. Dan is het toch minder leuk. Dus dan toch maar sneller richting B rijden. Helaas zijn we net na Wellsford gestrand. De weg was voor enkele uren geblokkeerd, vanwege een ernstig ongeval. Gelukkig stonden we vlakbij een camping, dus hebben we daar de camper maar gestald voor de overnachting. Voordeel is wel dat we een toilet en douche en-suite hebben. Helaas moeten we dan morgen nog wel 1 1/2 uur rijden, maar daar klagen we niet over.
Aangezien we morgen Nieuw Zeeland gaan verlaten is het tijd om na te denken over een top 10 van de mooiste locaties, die we hebben gezien en of dingen die we hebben gedaan. Wordt dus vervolgd. Of we in Fiji ook kunnen bloggen weten we morgen.
In ieder geval zij we blij dat ons huis goed wordt bewaakt door Ton. Als we na 5 weken vakantie terug vliegen komen we ook echt thuis.
Aangezien we morgen Nieuw Zeeland gaan verlaten is het tijd om na te denken over een top 10 van de mooiste locaties, die we hebben gezien en of dingen die we hebben gedaan. Wordt dus vervolgd. Of we in Fiji ook kunnen bloggen weten we morgen.
In ieder geval zij we blij dat ons huis goed wordt bewaakt door Ton. Als we na 5 weken vakantie terug vliegen komen we ook echt thuis.
Abonneren op:
Posts (Atom)