26 februari: Van Orewa naar Paihia

Vandaag rijden we naar onze laatste campingplaats in Nieuw Zeeland. ' s Ochtends tegen 7.00 uur als we wakker zijn zien we dat de zon ook 'wakker' is en opkomt boven de zee. Gauw de camera gepakt om te proberen de zonsopgang nog te fotograferen. Het resultaat was verbluffend.

Mooi dat we dat nog even meepakken. Daarna rustig gegeten, koffie gedronken en alles in gereedheid gebracht om weer op pad te gaan: gas afsluiten, stroomkabel opruimen, luik dichtdraaien, stoelen opruimen en ook alles uitzetten. Dan pas kunnen we gaan. We gaan nog even met z' allen de stad in, hoewel Harry en Marja eerst gaan tanken. De plaats Orewa is niet veel bijzonders, maar in de supermarkt kregen we een goede tip. We kochten een toetje van het merk Puhoi en toen meldde de vakkenvuller dat net boven Waiwera de plaats Puhoi lag en daar maakten ze dat toetje. Er was ook een café bij waar je koffie kon drinken en ook kon eten. Dus daar zijn we gaan kijken. Het bleek een grappig historisch stadje te zijn en de passionfruit cheesecake, die ze maakten in het café van Puhoi, 3 km buiten de plaats, was heerlijk.

Om niet alleen maar over de saaiere, maar wel snellere snelweg 1 te rijden, besloten wij om via de Scenic coastal route te rijden. Duurt slechts een kwartier langer. Achteraf vroegen we ons af waarom we dat eigenlijk wilden. Je komt 2 keer langs een stukje strand, maar voor de rest is er geen reden om deze weg te nemen op weg naar Bay of Islands. We konden dankzij onze detour wel een  blik werpen in de winkel met de naam Smashed Pipi in Mangawhai: een bonte verzameling van glaskunst en pottenbakkerskunst. Op het mooiste van de 2 strandjes langs de route in Langs Beach hebben we geluncht: donkerbruin brood met feta en tomaatjes.

Harry en Marja zijn nog gestopt in Waipu, ongeveer een half uurtje vóór Whangarei. Het plaatsje stelt erg weinig voor, maar heeft wel een interessante geschiedenis. Halverwege de 19e eeuw hebben zich er maar liefst 900 Schotten gevestigd. Die roots zijn uiteraard in het dorp nog terug te vinden, o.a. houden ze er jaarlijks de traditionele Highland games. Verder staat er een oud houten kerkje uit 1871. We bezoeken het kleine museum. In de 19e eeuw werd er in de Schotse hooglanden steeds meer op het houden van schapen overgegaan, waardoor er vele (arme) Schotse families van huis en haard werden verdreven. Ze zochten hun heil elders, o.a in Canada en Amerika. Een groep onder leiding van dominee McLeod toog naar Canada. Maar daar hadden ze weinig geluk: oogsten mislukten en verdere armoe was hun deel. Toen besloten ze om naar Nieuw Zeeland te gaan, met eigen gebouwde schepen, helemaal via Afrika en Australië. Hun uiteindelijk bestemming was dus Waipu. Een mooie geschiedenis.

Uiteindelijk voerden de weg ons allemaal naar Whangarei, waar we elkaar weer tegen kwamen in Town Basin. Harry en Marja hadden net een exquise lunch genuttigd toen wij aan kwamen wandelen. 

Ons volgende doel was het zien van de kauri bomen in het A.H Reed memorial park. Voor Harry en Marja was dat de eerste keer en het scheelt ook hun een rit naar het verre Noordoosten van het Noordereiland. Zoals jullie al eerder hebben kunnen zien zijn het dikke, grote bomen die erg oud kunnen worden. We liepen op een hoog plateau, op soms wel 5 meter boven de grond, zodat je goed zicht kreeg op de bomen.

De laatste stop voor Paihia waren de Whangarei watervallen. Zoals altijd was dit weer bijzonder en leverde het weer fotogenieke plaatsjes op.

Tegen 18.15 reden we Paihia binnen. Op het eerste gezicht een leuk plaatsje, met een haven, een ferry naar Russel dat aan de overkant ligt en restaurantjes. De camping is kleiner dan we zijn gewend, maar wel netjes, schoon en rustig (op het geluid van de weg na). Dus hier blijven we nog 3 nachten. We hebben trouwens meteen maar een tocht geboekt met een zeilboot voor het spotten van dolfijnen. Hopelijk kunnen we dan ook met ze zwemmen.