20 februari: Van Napier naar Tongariro

Gisteravond hadden we al geprobeerd om uit te zoeken hoe laat de art deco wandelingen met gids, van één uur, zouden starten: half 10 of 10 uur. In ieder geval waren we al om 9 uur in de stad om ons aan te melden voor de art deco wandeling. Via de plaatselijke VVV van Hastings hadden we al gehoord dat er vanaf woensdag 4 dagen een art deco feest zou zijn in Napier. Wij kwamen dus precies op tijd. De dames regelden dat wij om 10 uur de wandeling konden doen door de stad, terwijl Harry en ik een geschikte parkeerplaats voor de campers zochten. Gelukkig is Napier niet groot en hadden wij de dames snel weer teruggevonden.

Dat er in Napier een art deco feest gaande was werd direct duidelijk: er reden oldtimers rond en veel mensen waren ook art deco gekleed:  veelal  jaren 30 stijl, alsof iedereen zo uit de tijdmachine was gestapt. De wandeling van één uur was interessant. In 1931 is het lager gelegen deel van Napier door een aardbeving verwoest. De grond onder Napier is als gevolg daarvan 2 meter omhoog gekomen, waardoor een groot deel van de stad boven het zeeniveau is komen te liggen. Alleen de huizen in de heuvels bleven gespaard, omdat dat houten huizen waren die op de rotsen waren gebouwd. De andere huizen waren gebouwd op een zandlaag. De wederopbouw van de stad trok allerlei jonge enthousiaste architecten aan. Bij de herbouw van de stad keek men vooral naar Californië, omdat zij ook in een aardbevingsgebied liggen. Men wilde de stad beving proof bouwen en de wijze van bouwen, zoals dat in Europa gebeurde was niet solide. Zo ontstond de art deco lijn, met invloeden uit verschillende stijlen, maar wel steeds zo gebouwd dat als er een aardbeving kwam er weinig tot geen doden of gewonden zouden kunnen vallen door rondvliegend puin. Dat leverde een strakke wijze van  bouwen op, zonder tierelantijntjes, maar wel met elegante art deco versieringen.

Tijdens de wandeling passeerden we een andere groep Nederlanders die rondgeleid werden door een Nederlandse gids? Zou dat Anita zijn, de tante van Jeroen? Ik dacht nog zal ik een foto maken van haar en checken bij Jeroen of ze het was, maar we waren al weer snel voorbij. Toen de tour afgelopen was snelde er ineens een dame naar ons toe, dezelfde die we al hadden gezien, die ineens in het Nederlands begon: Anita. Ze had de mail van Jeroen ’s ochtends om 8.45 ontvangen en begrepen dat wij de tour van half 10 gingen toen en toen was ze haasje repje op de fiets gesprongen om ons welkom te heten. Maar dat liep toch nog even anders. Gelukkig  troffen we elkaar toch nog en we hebben lang geanimeerd met elkaar staan praten, net alsof je elkaar al heel lang kent.

Helaas vloog de tijd om en ging ieder weer zijn eigen dingen doen. Wij zijn Bluf Hill gaan bekijken met de camper (Harry en Marja te voet). De buurt, die overeind was gebleven tijdens de aardbeving. Op de heuvel waren mooie grote optrekjes te vinden met een riant uitzicht.

Tegen 14.00 uur verlieten wij deze prachtige, levendige stad. Harry en Marja vertrokken een half uur later.

Onderweg reden ons een groot aantal oldtimers voorbij die op weg waren naar de oldtimer rit die in Napier zou worden gehouden.  Daar hoefden wij alvast niet meer heen. Onderweg zijn we nog even gestopt voor de Waipunga watervallen, terwijl we via Lake Taupo reden naar Tongariro en voor een enorme kudde schapen. Nieuw Zeeland is echt een schapenland, waar je in Nederland af een toe een door de overheid gefinancierde verdwaalde kudde tegenkomt, staan ze hier gewoon in de weilanden.

Om half 6 arriveerden we op de camping, ruim op tijd om ons rustig voor te bereiden op onze wandeling van morgen: 19,4 km lang lopen/klimmen door de bergen langs allerlei vulkaankraters: de beroemde Tongariro Crossing.