14 februari: Van Greymouth naar Tahuna Beach

Vrijdag 14 februari

Vandaag is het Valentijnsdag. Al lang voor de vakantie had ik een Valentijns verrassing bedacht, maar vandaag kwam het aan op de uitvoering. Daarvoor was het noodzakelijk dat Annelies uit beeld was. Gelukkig ging ze ’s ochtends héél even weg. Dat gaf mij niet genoeg tijd om op allerlei papieren en documenten I love You en een Kus te stempelen in het rood. Ineens stond ze alweer voor mijn neus. Gelukkig wist ze nog niet wat ik gedaan had. Toen ik terug kwam lag er een verrassing voor mij te wachten. Een I love you kaart, die uiteraard zelfgemaakt was. “Lief van haar, maar ze is me voor”. Pas toen we door de miezerige regen op weg gingen naar de panoramische route die ons naar Punakaiki zou leiden, ontdekte ze mijn verrassing. “Hij doet altijd iets origineels”.
De route naar Punakaiki voerde ons langs The Coastal Road, een prachtige kustweg. We hoopten dat we vandaag beter weer zouden hebben zodat we konden genieten van machtige vergezichten. Het genieten lukte wel, maar wel met regen en wolken erbij. Daardoor  ontstond er wel een mystiek sfeertje. Gelukkig appte Jeroen aan het einde van de avond (bij jullie ’s ochtend) dat het in dat gebied altijd veel regende: een hele geruststelling. We heben nog wel leuke foto’s kunnen maken en gelukkig zaten we nog droog in onze camper.

Aangekomen bij Punakaiki ( de pancake rocks – pannenkoeken rotsen) hield het op met miezeren en begon het gewoon te regenen. Gelukkig zijn we het Nederlandse weer gewend dus zijn we er toch op uit gegaan. Annelies in haar nieuwe turquoise regenjas en ik gewoon in mijn normale zomerjas. Ondanks de regen genoten we wel van de prachtige rotsformaties. Onze conclusie was dan ook, dit mag je niet missen, ongeacht het weer.

Hopelijk hebben Harry en Marja beter weer als ze daar aankomen. We reden namelijk los van elkaar in een verschillende tempo. In de auto maar even omkleden, want onze broeken waren wel flink nat geworden en vervolgens weer onderweg naar he volgende hoogtepunt: een historische goudmijn. Aan de ingang stond aangegeven als er niemand is wil je dan 10 dollar doneren per persoon. Een smal pad leidde ons door het regenwoud, inmiddels begon het ook weer heel toepasselijk te miezeren, over een oud spoor door tunnels naar iets. Dat iets hebben we niet meer afgewacht want het begon weer  te gieten. Dus renden we snel terug naar de auto (zonder te betalen). Fout. Er kwam iemand boos naar ons toe om te melden dat we dat waren vergeten.
Net na het middaguur, 13.00 uur, ontdekte we het eerste streepje zonlicht aan de hemel. Er was dus nog hoop. Iets ten zuiden van Westport zijn we afgeslagen om de zeehonden kolonie te bewonderen en wonder boven wonder reden we zomaar door de zon. Er lagen nog een stuk of 10 zeehonden. De rest was op dit uur van de dag niet thuis.

Via de Buller Coast Highway hebben we ten slotte de resterende 224 km naar Nelson afgelegd. Afwisselend rijdend door de zon en miezer regen.

De beloning kregen we aan het eind van de dag, vergelijkbaar met de pot goud aan het einde van de regenboog: een prachtige zonsondergang aan het strand bij onze camping Tahuna Beach in de plaats Tahunanui, een paar kilometer onder Nelson.