19 februari: Van Palmerston naar Napier

In de ochtend hebben we lekker rustig aan gedaan. Om 13.00 uur ongeveer wilden we in Clifton zijn om de Jan van Genten te gaan bekijken, dus we hadden genoeg tijd om even te lummelen. Tegen tienen vertrokken we richting Napier. Nog maar net onderweg zagen we de prachtige witte kerk van Palmerston North. Eenmaal op de snelweg reden we door een mooie kloof: de Marawatu Gorge.  Circa 100 km voor Napier overwogen we nog even om af te slaan en een omweg te nemen door het plaatsje met één van de langste plaatsnamen ter wereld,  nl.: Taumatawhakatangihangakoauauotamateaturipukapikimaungahoronukupokaiwhenuakitanatuha (check gerust even of ik het goed heb).  Helaas waren we bang dat we dan te laat zouden komen. Als goedmaker reden we nog wel door deense plaats Dannevirke, die precies op onze route lag overigens, waar we welkom werden geheten door een Viking en ook uit werden geluid door diezelfde Viking met de woorden: Farevel. De rest van de route gleed door een glooiend, enigszins slaapverwekkend landschap, totdat we in Hastings aankwamen. Een gezellig stadje, met een bruisend stadshart, muzikanten en veel politie. Misschien had dit alles wat te maken met het grote art deco feest dat vanaf die dag startte in Napier. Bij de VVV nog maar even gecheckt wat de hoogtepunten van de stad waren, voordat we weer vertrokken richting Clifton. Oh ja, Te Mata Peak mochten we niet vergeten, vanwege het onvergetelijke uitzicht. Blijkt ’s avonds dat Harry en Marja na ons bij de VVV zijn geweest en dat die vrouw ons wist te herinneren en ons hun ook , omdat zij wel van de wijnen waren en wij niet.

Tegen enen arriveerden we in Clifton bij Gannet Beach Adventures  aan het einde van de Clifton road. Daar hadden we onze excursie van 4 uren geboekt naar de kolonie van de Jan van Genten op een bak voortgetrokken door een tractor over het strand en water: een avontuur dus. Wat bleek, na afloop zeer de moeite waard was. Je kunt de Jan van Genten ook op een makkelijke manier met een bus over land bereiken, maar dan mis je toch heeeeeeel veel. Lees mee en bepaal zelf of je het de moeite waard vind om 4 uren over het strand te reizen in een hobbelige bak achter een tractor.

Iedere tractor chauffeur is tevens gids. Het deel over het strand gaat langs hoge kliffen waar de gids verteld over de ontstaansgeschiedenis van Nieuw Zeeland. Zoals we hebben geleerd in het Te Papa museum in Wellington, ligt Nieuw Zeeland op een tweetal aardplaten die onder elkaar schuiven. Het effect daarvan is dat dit deel van het land omhoog wordt gedrukt. Dit is uitstekend zichtbaar in de lijnen van de kust van Hawkes Bay. Het bovenste deel van de grond is ongeveer 300.000 jaar oud terwijl het onderste deel 3 miljoen jaren oud is.

Zeer interessant allemaal, temeer daar onze gids uitstekend thuis is in de geologie (er was geen geoloog in ons gezelschap aanwezig om dat te checken) en er ook over een onderhoudende humoristische wijze over kan vertellen. Hij liet ons ook aardbevingsscheuren zien: het ene deel was negen meter naar beneden gezakt. Dat kun je zien aan het patroon van de lagen dat ineens niet meer doorloopt, maar lager begint.

Kortom het was een leerzame en interessante rit waarin we nog meer leerden over Nieuw Zeeland. Ook dat door het schuiven van de planten het land richting Australië wordt gedreven.
Toen de Jan van Genten kolonie. Na de albatrossen en de eenzame pinguïn op het strand waren we op alles voorbereid, maar: we troffen een echte kolonie, van 5000 koppels.

Wij  stonden op twee meter afstand van de vogels, terwijl ze over onze hoofden een vlogen met voedsel voor hun jongen om vervolgens met een duikvlucht tot stilstand te komen. Fantastisch om te zien.

Het waren allemaal stelletjes die elkaar voor eeuwig trouw blijven en ieder jaar terugkomen naar het zelfde nest om er een nieuw jong groot te brengen.

Een jong dat overigens wel na 4 maanden moet kunnen vliegen en dan meteen vertrekt naar Australië. Dat is wel iets anders als bij ons.

Tegen half 6 waren we weer terug bij het vertrekpunt.
Dan nog even het vergetelijke uitzicht bekijken: Te Mate Peak bij Havelock North in de buurt. Eerlijk is eerlijk het is inderdaad prachtig. De weg slingert zich stijl omhoog en biedt fantastische panoramische vergezichten over de bergen, tot aan Napier en Cape Kidnappers (waar de Jan van Genten zaten). We kwamen ook nog eens op het juiste moment, nl. bij het dalen van de zon. Helaas was het wel een beetje heiig.

Na een wederom geslaagde dag reden we naar de Snapper camping 7 km boven Napier. De camping waar de tante van Jeroen werkt. Helaas was ze er niet. Wellicht hebben we morgen meer succes. Nu eerst maar even bijkletsen met Harry en Marja om hun belevenissen te horen.

Tot slot kregen we dit toetje.