16 februari: Van Pohara naar Picton

’s Ochtends om half 8 opgestaan, omdat we vandaag een boottocht willen maken en een wandeling in het Abel Tasman park. De boot vertrekt om half 11, we moeten nog boeken en we moeten eerst nog een eind rijden over de Abel Tasman berg. Dus op tijd vertrekken is belangrijk. Is het in Pohara nog zonnig, naarmate de bergen naderen, pakken de wolken zich samen en wordt het mistiger.

Hier de ontwakende bergen, voordat de mist het overneemt: 

Afwachten maar hoe het in Kaiteriteri is, vanwaar de boot vertrekt het park in. Ondertussen doet de zon een poging om door de wolkenmassa heen te piepen:

Tegen 9.45 uur komen we in Kaiteriteri aan en het is geen probleem om de boot te boeken naar Anchorage. Vanaf daar gaan we het Pit Head pad lopen. Een loop van 4 km waarvoor we 1 ½ uur de tijd hebben. Gelukkig klaarde het weer op en kregen we zelfs zon. We varen met een kleine boot, model speedboot, die ons snel over het water vervoert, met enkele tussenstops. Eén daarvan is bij de zeehonden. Het grootste deel was op visvangst, maar een vijftal was speciaal voor de toeristen achtergebleven.

Ideale oplossing trouwens die watertaxi’s. Ze kunnen je naar diverse plaatsen in het park vervoeren. De enig beperking is, dat je van te voren de heenweg en de eventuele terugweg moet boeken. Terugwandelen kan natuurlijk ook altijd, of je kampeert een nacht in het park zelf. Dan ben je verzekerd van rust, een mooi strand en sandflies; vliegjes zo groot als onweersbeestjes, maar ze steken, en niet zoals muggen alleen tegen de avond, maar de hele dag. Gelukkig hebben we insectwerend middel. Onze watertaxi arriveerde om ongeveer half 12 in Anchorage en hij zou ons om 13.00 uur weer oppikken. De wandeling was zeer de moeite waard.

Op diverse punten waren panoramische doorkijkjes met zicht op goudgele stranden.

Na ongeveer 3 km bereiken we onze idyllische lunchplek: het goudgele strand van Pukatea Bay. Alleen bereikbaar per boot, kayak, of te voet. Hier braken we ons lunchpakket aan, dat die ochtend zorgvuldig was samengesteld door Annelies. 

Terug in Anchorage hebben we nog een uurtje lezend genoten van de zon. Maar toen werd het toch wel tijd om af te reizen naar Picton. Een tocht van circa 140 km, met een tussenstop bij de ijscafetaria in Motueka om te genieten van vers (ingevroren) gemixte bessen yoghurt ijs. Dat werd ter plekke voor ons bereid. Daarna karren maar, met maximaal 100 km/uur en meestal zachter. De kilometers schoten toch snel onder ons door en tegen 18.00 uur kwamen we aan bij de Queen Charlotte Drive; een panoramische route, die ons voor een deel langs de Queen Charlotte Sounds leidde.

Aan het einde van de drive, enkele kilometers van onze camping in Picton even gebeld met Harry en Marja. Ik kreeg Marja aan de lijn, maar zoals al vaker het geval is geweest, kon ik haar wel verstaan maar zij mij niet. Na bij de camping nog een keer gebeld te hebben, dit keer nam Harry op, bleken ze 5 minuten achter ons te rijden. Dit bedenk je niet. 3 dagen lang rijdt een ieder z’n eigen route, in z’n eigen tempo en dan blijkt op het einde dat je op 5 minuten van elkaar rijdt op weg naar de van te voren afgesproken camping.

Na aankomst en installatie hebben we eerst al onze belevenissen uitgewisseld onder het genot van een glas witte nieuwzeelandse wijn. Wat heb je elkaar dan veel te vertellen als je 3 dagen gescheiden bent geweest.

Groetjes, William en Annelies