Voor tienen zijn we op weg, via (lake) Taupo, naar Rotorua. Onderweg zien we een soort estafetteloop, gewoon langs de highway. Het is aan de kledij te zien dat er met teams wordt gelopen. En niet een klein rondje, maar de gehele weg van Turangi naar Taupo. En dat is 60 km! In Taupo bij de i-Site (VVV) vragen we ernaar: het blijkt inderdaad een estafetteloop te zijn, rond Lake Taupo, van maar liefst 140 km.
Bij het VVV informeren we verder naar de mogelijkheden om geisers en de Maori-cultuur te bezoeken. Dat is volop voorhanden. We boeken alvast een culturele Maori-avond voor de zondag (Mitai Maori Village) en zoeken een thermal park uit waar we geisers kunnen bekijken. We doen nog effe een bakkie en een lunch op een terras (waar de Wifi het niet op het terras doet, maar alleen binnen en dan precies midden in de zaak …).
Als we weer op weg gaan, stoppen we eerst bij een bugee-jump om te kijken of er waaghalzen zijn die de sprong wagen. En ja hoor, een meisje heeft zoveel moed om het te doen. Je kunt er ook een “jump-swing” doen. Marja en William overwegen een poging te wagen, maar het argument is dat het dan te lang zou duren (ja, ja …).
Daarna komen we langs Huka Falls, een razende waterval met héél koud water. We rijden door en bezoeken een glasblazerij (Lava Glass), met uiteraard een demonstratie en een bezoekje aan de tuin met allerlei beelden van glas.
Daarna weer door richting Rotorua. Gezien de tijd (half 4) slaan we Waimangu Volcanic Valley even over (kunnen we morgen altijd nog doen) en rijden door naar Te Puia in Rotorua zelf. Dat is een heritage park over de cultuur van de Maori en de geisers in het gebied. De echte naam is heel lang, maar “afgekort” Te Whakarewarewa. We krijgen er een interessante rondleiding door een gids van Maori oorsprong. Hij vertelt over de typische gemeenschapshuizen van de Maori met hun schuine dak en houtsnijwerk. Binnen legt hij uit dat de nok van het dak de stamboom van de betreffende Maori-familie voorstelt en de beschilderde balken die aan weerszijden naar beneden wijzen de diverse takken voorstellen van de stamboom. Langs de muren is er houtsnijwerk te zien die de voorvaderen voorstellen. Die afbeeldingen zien er altijd wat raar uit, met vreemde lachende of boze gezichten. Maori doen dat bewust vanuit hun cultuur: ze overdrijven als het ware, ze maken er uit respect voor hun voorvaderen een soort fantasievoorstelling van. Verder zien we een atelier waar ze jonge Maori ambachtslieden het maken van houtsnijwerk aanleren en waar ze van een plantenvezels kleding maken.
Het tweede deel van de rondleiding bestaat uit een rondgang langs enkele geisers en bubbelende hete modderpoelen. Geologisch zit de aardwarmte in Rotorua heel dicht aan de oppervlakte en die wil naar buiten. Gecombineerd met water leidt dat dus tot stoom en spuitende geisers. Wonderlijk om te zien.
We sluiten af met een kijkje in een verblijf waar ze twee heuse kiwi’s hebben ondergebracht. Dit beroemdste beest van Nieuw Zeeland leeft vooral ’s nachts, dus is het onderkomen vrijwel geheel duister. Maar als onze ogen aan het donker gewend zijn, zien we warempel twee kiwi’s. Grappig om te zien.
Rond zessen nog effe wat boodschappen doen en daarna naar de camping, gelegen aan het meer van Rotorua. Het is inmiddels zwaar bewolkt en ’s avonds is het gaan regenen. Maar ach, in de camper zitten we droog. Om half elf worden we nog vergast op een vuurwerk dat iets verderop op het strand wordt afgestoken. Twee keer vuurwerk in één vakantie: da’s geluk hebben!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten