Om 7 uur ging de
wekker alweer. De voldaanheid van de vorige dag was nog niet weg, want we
realiseerden ons direct weer dat Nederland door was naar de halve finale. In de
lounge nog even het internet op gegaan, om de appjes te checken en zelfs ook
nog even om te werken (Annelies tenminste), voordat we naar de ontbijttafel
gingen. Daar was Felix ook alweer aanwezig, ondanks dat hij gisteravond ook tot
twaalf uur had gezeten om op ons te wachten. Na het ontbijt hebben we al onze
spullen ingepakt, want het was tijd om naar de volgende accommodatie te
vertrekken. Bepakt en bezakt gingen we om negen uur op weg naar Fish River
Canyon. Onderweg nog even boodschappen gedaan bij de Spar en een mooie
roofvogel gespot. Later hebben we het opgezocht en het bleek een Martial Eagle
te zijn.
De weg naar Fish
River Canyon was wel 460 km en dus een tocht van ongeveer zes uur. Veel in de
auto zitten vandaag dus, helaas. Wat het nog minder leuk maakte was dat het
landschap bijna de gehele weg hetzelfde was: gras met wat struikjes en ook nog
zo plat dat er in de verte weinig anders te zien was. De weg heet B1 en is de
snelweg en is kaarsrecht, wat het zelfs voor de chauffeur ook saai maakt. Even
waren er wat bergen te zien, die we de tafelbergen noemen, omdat ze helemaal
plat waren aan de bovenkant. Gelukkig hadden we nog even een uitstapje, zodat
we niet de gehele dag in de auto zouden zitten: Quiver tree forest (bos van
kokerbomen). De bomen worden zo genoemd, omdat de takken gebruikt worden om kokers
van te maken voor de San stam. Deze mensen
bewaarden hun pijl en boog hierin. Bij de kokerbomen zitten ook een heleboel
marmotten.
Op weg naar
Giants Playground, zien we nog twee cheetas. Helaas zitten ze niet echt in het
wild, maar achter een hek. Toch kunnen we wat mooie foto’s maken.
Daarna dan dus door naar Giants Playground. Vanuit het niets zie je
allemaal rotsblokken, die willekeurig op elkaar liggen in een groot gebied. Grappig om te zien vanaf de parkeerplaats, maar ook weer niet zo
bijzonder om er een uur rond te wandelen. Vervolgens door naar de Canon lodge,
vlakbij de Fish River Canyon. We reden dwars door Keetmanshoop, omdat we even
wilden tanken: 60 liter. In de Hilux zit een tank van 80 liter en nog een
reservetank van 40 liter. Goed voor zo’n 1200 km rijden. Keetmanshoop kent
enkele asfaltwegen en voor de rest is het gravel. Redelijk snel nadat we deze
plaats hadden verlaten, reden we gravelroad op, die we nog circa 130 km moesten
volgen voordat we bij onze accommodatie aan zouden komen.
Overigens is er
prima op te rijden. Het is een soort asfaltweg, maar dan zonder asfalt. Je mag
maximaal 80 km/uur rijden, dus het duurt langer. Al die tijd reden
we langs de spoorlijn, zonder een trein te zien. Totdat er uiteindelijk 1 loc
passeerde met een personenwagon.
De aankomst bij
Canon lodge was wauw. Midden in nowhere land tussen grote rotsen die er lagen,
bevond zich ons lodge. Gebouwd op en of tegen de rotsen. In de lodge van
Annelies en William bevond zich zelfs nog een steen, waar gewoon omheen was
gebouwd. De huisjes waren rechtstreeks afkomstig uit het sprookje van Hans en
Grietje. Er was één nadeel. Het was er erg koud.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten