Vandaag staat de
wekker pas om half 7. Zoals je kunt lezen staan we steeds iets later op. Het
begint echt op vakantie te lijken. Lekker ontbeten met scrambled eggs,
croissant en ananas. Daarna terug naar onze kamer, spullen pakken en
uitchecken.
Voordat we het
park verlaten nog even naar de waterhole Klein Namutoni om te kijken of er nog
wild is. We spotten een giraffe en verder alleen maar klein grut. Gelukkig
spotten we op weg naar de gate nog een olifant en een impala. Dat was het dan.
Back to the real life: een snelweg waar je 120 mag rijden. Dat is toch iets
anders dan een gravelweg waar zomaar ineens olifanten, giraffen, zebra’s of
andere dieren kunnen verschijnen.
Voordat we naar
onze volgende lodge rijden gaan we eerst nog naar de Cheetah Conservation Farm
(CCF). CCF ligt 44 km ten oosten van Otjiwarongo. Op deze farm vangen ze
cheetah’s op, zowel weesjes als ook cheetah’s die in het wild zijn opgegroeid.
De bedoeling is dat ze de beesten ook weer uitzetten in het wild. Dit geldt
alleen voor de cheetah’s die vroeger wel hebben leren jagen, dus niet voor de
wezen. Als ze daar aan toe zijn dan gaan ze naar Irindi. Dat is een park
vlakbij CCF.
Als we aankomen
zijn we net op tijd om het voeren van de cheetah’s te zien. De bakken met vlees
worden neergezet en als de mensen uit de kooi zijn, wordt er een luik omhoog
getrokken en vliegen de cheetah’s naar binnen. In een mum van tijd is het vlees
op. Vervolgens gaan ze nog even bij de ander kijken om te zien of er nog wat is
overgebleven. Natuurlijk is dat niet het geval.
Sommige verhalen
over de weesjes zijn wel triest. Zoals die boer die graag een jonge cheetah als
huisdier wilde. Daarvoor schoot hij de moeder dood om er vervolgens achter te
komen dat het toch niet echt een huisdier was. Het weesje is vervolgens
aangeboden aan CCF, waar het nu wordt verzorgd. Na het voederen hebben we nog
een cheetah drive gedaan. Met z’n vieren in een jeep met gids die ons over het
cheetah terrein reed waar 4 mannetjes vrij rond liepen. Dat leverde mooie
foto’s op. Daarna reden we naar het tweede terrein waar ook 4 mannetjes
rondliepen. Deze waren minder makkelijk te strikken voor een mooie foto.
We zijn veel
leuke dingen te weten gekomen over cheetah’s:
- Ze kunnen 110 km
per uur rennen voor 30 seconden lang. Een luipaard kan maar 80 km per uur voor
een hele korte periode, waardoor ze dus heel dichtbij de prooi moeten komen om
het te vangen. De prooi, zoals springbok, kan ongeveer 65 km per uur rennen.
- De natuurlijke
vijanden van cheetah’s zijn leeuwen, hyena’s en luipaarden. Dit omdat cheetah’s
niet gebouwd zijn voor sterkte, maar voor snelheid. Je zou het misschien niet
verwachten, maar hyena’s zijn dus zelfs sterker dan een cheetah. Hun vijanden
vermoorden de kleine cheetah’s ook wel eens. Niet voor het eten, maar om de
competitie met het jagen te verkleinen. Cheetah’s zijn zelf van nature geen
agressieve beesten.
- Een vrouwtjes
cheetah is 90 dagen zwanger en krijgt dan één tot acht kleintjes. Deze blijven
gedurende twee jaar bij de moeder om te leren jagen. Om een hert te doden moet
namelijk precies het goede stuk van de nek doorgebeten worden. Daarnaast moeten
ze uitkijken voor de hoorns van de herten, omdat ze daarmee zelf verwond kunnen
raken. Na deze twee jaar worden ze pas opnieuw zwanger.
- Mannetjes
cheetah’s blijven in groepen, jagen samen en delen de prooi. Vrouwtjes
cheetah’s blijven echter op zichzelf en zijn dus veel kwetsbaarder.
- Cheetah’s eten
alleen vers vlees. Als het niet vers meer is vangen ze een nieuw beest. Ze
blijven altijd op de grond en kunnen niet in bomen klimmen, in tegenstelling
tot de luipaard. Deze neemt zijn prooi mee de boom in, zodat niemand anders bij
zijn eten kan. Dat kan hij zo’n twee, drie dagen daar laten liggen voordat hij
terugkomt om het op te eten.
Tegen drie uur
reden we weer weg naar onze overnachtingsplek in Waterberg. Uiteindelijk bleek
het nog 140 km rijden. Toen we aankomen moesten we via een smal zandpad met de
Hilux omhoog. Appeltje eitje natuurlijk. Helaas bleek bij aankomst dat we de
middagdrive net hadden gemist. Dat is jammer want in de ochtend is er geen
drive en ’s middags zijn wij al onderweg naar Windhuk voor de terugvlucht naar
Nederland. Aan alle leuke dingen komt een einde, maar eerst morgen nog even een
wandeling met uitzicht maken en een bezoekje brengen aan Okakarara voor de
Herero bevolking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten