Onderweg naar de hutjes verderop stopten we enkele keren om wat te leren over de manier waarop de Bushmen overleven, bijvoorbeeld hoe ze jaagden en wat ze aten en dronken. De Bushmen leven in dit gebied niet meer op deze manier, maar ze zijn er nog wel in het noorden van Namibië: Damaraland. Daar hebben ze eigen grond waardoor ze hun traditionele gewoonten kunnen handhaven. Bij de hutjes zaten enkele vrouwen met een baby en mannen ons op te wachten. (O)ma was helemaaaaaal weg van die kleine.
De gids vertelde hoe een man een vrouw ten huwelijk vroeg. Letterlijk gezien ging hij jagen op zijn vrouw en schoot dan met een pijltje op haar. Als ze hem ook leuk vond dan hield ze de pijl, anders brak ze de pijl doormidden en gooide ze het weg. Daarna presenteerden ze het pijltje en het boogje aan de respectievelijk ouders, ten teken dat ze elkaar leuk vonden.
Daarna wandelden we door de rode duinen terug naar de lodge waar we afscheid namen van onze bushmen. Dat probeerde William in hun eigen taal te doen, maar zo simpel is dat niet. Ze maken namelijk klik geluiden, die voor ons erg lastig zijn.
Tegenwoordig leven de San-bushmen niet meer volgens de traditionele gewoontes. Velen werken op de landerijen en verdienen zo hun geld voor levensonderhoud. Hun kinderen leren tegenwoordig Engels op school.
Na terugkomst hebben we lekker in de zon geluierd en geluncht. Om 15 uur begon de Combination Drive: game drive, cheetahs voeren en zonsondergang kijken. Samen met een familie Belgen zaten we in de jeep. We hadden meteen leuk contact en de grapjes gingen over en weer. De gids reed naar het andere deel van het park, waar het erg heuvelachtig was. Elke keer als we naar beneden gingen zaten de Belgische kinderen met hun armen in de lucht, alsof we in een achtbaan zaten. Het wild dat we zagen was niet spectaculair, maar wel leuk: oryx, springbok, kudu, (kleine)vossen, wildebeest, giraffen en struisvogels.
Nadat we dit deel van het (privé) park waren door gecrost, was het tijd voor cheetah feeding. We waren benieuwd. We reden een ander deel van het park in en daar lagen de 3 cheetahs heerlijk in de zon. Mooi voor ons dus voor het nemen van schitterende foto’s.
De cheetahs waren wezen en hadden van hun moeder niet geleerd om te jagen, dus werden ze hier opgevangen en gevoerd. De cheetahs waren alledrie tien jaar. In het wild worden cheetahs normaal 12-15 jaar, maar in parken kunnen ze wel 20 jaar worden. Echter leeft maar 10% van de cheetahs in Namibië in het wild en de overige 90% wordt opgevangen in parken.
We reden eerst terug met de auto. De cheetahs volgden ons aarzelend en daarna met de auto omhoog scheuren, terwijl ze mee renden om gevoerd te worden. Voldaan met een stuk vlees in de bek trokken ze zich heel snel terug. Toen gebeurde wat we normaal nooit zouden doen. Nadat we met de auto er vlak bij waren kon iedereen uitstappen om close-up foto’s te maken. Kun je je dat voorstellen? Wij niet, maar we hebben het wel gedaan.
Daarna terug voor de sundowner bovenop een heuvel, genieten van wijn/frisdrank en een prachtige zonsondergang. Onderwijl lekker keuvelend met onze Zuiderburen, terwijl William een wedstrijdje deed met de Belgische kinderen wie eerst bovenop de zandheuvel was. De temperatuur was inmiddels flink gedaald en vooral Larissa zat de bibberen, ondanks de drie vesten en deken die ze om had. Het was dus toch wel fijn toen we teruggingen naar de lodge en een douche konden nemen, al was deze niet zo warm als we gewild hadden. Daarna samen met de Belgen even naar Argentinië – België gekeken, als opwarmertje voor DE wedstrijd Nederland – Costa Rica. Helaas voor onze Belgische reisgenoten verloor België. Niet getreurd, tijd voor weer een overheerlijk diner met onder andere: carpaccio van springbok, flame-baked kudu steak en een heerlijk chocolade cakeje met vloeibare chocola in het midden.
21.00 uur Namibische tijd: tijd voor de wedstrijd – de kwartfinale van de wereldkampioenschappen voetbal 2014 Nederland – Costa Rica. In oranje getooid begaven we ons naar ons tijdelijke stadionnetje, vergezeld door 3 Namibiërs, van wie Felix hartstochtelijk meeleefde met ons en tot het eind van de wedstrijd bij ons bleef (hij moest alles afsluiten). Ondanks de saaie wedstrijd, met spannende momenten, grote kansen en miraculeuze reddingen van de keeper, bleef het ook na verlenging 0-0. Maar onze coach Louis had een verrassing in petto en bracht de 2e keeper in, Krul, die uitgroeide tot de held van de wedstrijd door 2 strafschoppen te stoppen. We zijn door! naar de halve finale. Euforie alom. Heerlijk. Tegen 24 uur vielen we vervolgens voldaan in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten