Maar eerst moeten we nog van Paihia naar Auckland rijden. Dat doen we via Kerikeri, 23 km van Paihia, waar het oudste houten huis (1822) en oudste stone house (1836) van Nieuw Zeeland staan. Het ligt aan de buitenkant van het plaatsje in een rustig park.
Na daar even te hebben rondgekeken, kijken we in Kawakawa ook nog even naar de toiletten van Hundertwasser. Hundertwasser was een beroemd kunstenaar en heeft in Kawakawa gewoond. Werk van zijn hand is o.a. in Wenen te vinden, waar een huizenblok door hem “onderhanden” is genomen. In Kawakawa heeft hij het publieke toilet mogen versieren. Zie hier het opmerkelijke resultaat. Je moet er van houden ….
We rijden verder naar het zuiden over de state highway 1 en komen weer langs plaatsjes als Waipu (daar lunchen we even) en Whangarei, waar we eerder waren. Zo tegen vieren zijn we bij Auckland, met vanaf de brug het zicht op de stad met de kenmerkende skytower. We hebben met Leo en zijn vrouw afgesproken in Mission Bay, het stadsdeel waar ze nu wonen. Je moet (helaas) dwars door het stadscentrum en dan langs de kustweg. Langs die baaien is het verdomd mooi wonen! IJkpunt voor de afspraak is een parkje met een fontein langs het water. Als we daar met onze camper arriveren wordt er door twee mensen al enthousiast gezwaaid. Leo en zijn vrouw inderdaad. We parkeren de camper en lopen richting park. Daar worden we allerhartelijkst begroet. Leo is nog goed te herkennen; gezichtstrekken en manier van praten zijn niets veranderd. We herkennen elkaar direct na al die jaren. Ook Leo zegt dat ik niets veranderd ben. Zijn vrouw is van Duitse afkomst, dus eigenlijk vormen ze een Europees koppel in Nieuw Zeeland. Aan het Engels van Leo is goed te horen dat ie een Kiwi is: het Nieuw Zeelandse accent voert de boventoon. Onder het genot van een glaasje wijn halen we herinneringen op. Leo geeft aan dat het 38 jaar geleden is dat we elkaar gezien hebben (inderdaad, 6e klas lagere school). Toen zijn we allebei naar een andere middelbare school gegaan. Hij is op zijn zeventiende met zijn ouders en zus naar Nieuw Zeeland geëmigreerd. Hij woont er dus al 32 jaar. Het is ontzettend leuk om met elkaar herinneringen op te halen en te horen hoe het ze in Nieuw Zeeland vergaat.
Opmerkelijk is dat als ik de oude schoolfoto op de i-Pad tevoorschijn haal, Leo moeiteloos alle namen van de klasgenoten opsomt. En hij weet gebeurtenissen te benoemen, die ik al niet eens meer weet (ja ik weet het, mijn geheugen gaat achteruit). We eten nog een hapje met elkaar en ze laten ons nog even zien waar ze precies wonen. Een vreselijk leuke middag. Het is al 21:00 uur als Leo ons met zijn auto voorgaat naar de snelweg, zodat we naar de beoogde camping kunnen rijden.
Tegen tienen komen we bij de camping aan: maar de slagboom is dicht en het bordje bij de receptie geeft aan dat ze vol zijn. Oeps, wat nu? Gelukkig hebben we nog ergens een folder meegenomen van een camping vlakbij de luchthaven: tja, daar moeten we morgen toch zijn. Daar blijkt nog plek zat te zijn. Je komt het terrein op met je creditcard, heel makkelijk. Toch nog gelukt! Morgenochtend is het een kwestie van de camper aftanken, inleveren en naar het vliegveld voor de vlucht naar Fiji. Bye, bye New Zealand!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten